Από την Όλγα Μπακομάρου
Στην παγκόσμια Αρένα, όπου η βία των όπλων και των νόμων, του πλούτου και της εξεγερμένης φτώχειας, της εξουσίας και της οργής των καταπιεσμένων γίνεται πλέον τζάμπα θέαμα μέσω των ΜΜΕ -όπως τα συμφέρει, όσο τους επιτρέπεται και όσο δύνανται...
Σ την εν ψυχρώ δολοφονία του αρχηγού της Αλ Κάιντα δεν είδαμε τη σφαίρα να συντρίβει το κρανίο του άοπλου καταζητούμενου και να τινάζει τα μυαλά του στον αέρα, όπως είχε γίνει με τον
απαγχονισμό του Σαντάμ, πριν από λίγα χρόνια... Αυτό το προνόμιο στην περίπτωση του Μπιν Λάντεν ήταν, για ευνόητους λόγους, αποκλειστικά του προέδρου των ΗΠΑ και της επί των Εξωτερικών υπουργού του· και κάποιων ειδικών επιτελών της «επιχείρησης»...
Ε ίδαμε όμως, μετά το τέλος της, ίχνη από τον κύκλο του θανάτου μέσα στην έπαυλη-φρούριο στο Αμπονταμπάντ, το λεηλατημένο κρεβάτι, το αίμα στο χαλί -το δικό του, κάποιας συζύγου, των δυο σκοτωμένων παιδιών του;-, το αεροπλανοφόρο και το σημείο απ' όπου η σορός του ποντίστηκε στον κόλπο του Ομάν... Με εμβόλιμες εικόνες της ζωής του, από γρανιτένια απάτητα βουνά, στη στάση και με τη γενειάδα του ένοπλου προφήτη-τιμωρού ή ξένοιαστου καβαλάρη, γητευτή των αλόγων, σε άγνωστες ερήμους· προσδοκώντας, με τον θάνατο που του επεφύλαξαν και τον τίτλο του μάρτυρα στον μύθο του.
Ο κύριος (τέως) ΔΝΤ και έως χθες επικρατέστερος επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας, όποια και αν είναι η έκβαση και το τέλος της υπόθεσης, δεν έχει καμιά τέτοια ελπίδα... Περισσότερο κι από το έγκλημά του (ακόμα και αν δεν αποδειχθεί ότι το διέπραξε), την 4ήμερη κράτησή του στις διαβόητες φυλακές-τάφο Ράικερς, με το νούμερο 1225782, υπόδικος σε κατ' οίκον περιορισμό μετά, φρουρούμενος επί 24ώρου βάσεως, και με το ηλεκτρονικό βραχιόλι στο πόδι για τον φόβο της απόδρασης, ο θάνατός του είναι η εικόνα...
Α υτή της εξευτελιστικής προσαγωγής του στο δικαστήριο του Μανχάταν. Οπου, πιο πολύ κι από τις χειροπέδες και το αλαφιασμένο, αγριεμένο βλέμμα, ο αριστερός πεσμένος ώμος της καμπαρτίνας του καθώς τον τραβούσε ο φρουρός ήταν -στα μάτια τα δικά μου τουλάχιστον- το όριο της έσχατης ταπείνωσης. Η απόλυτη σε παγκόσμια λήψη διαπόμπευση ενός πανίσχυρου εκπροσώπου του χρήματος και της εξουσίας, σε μια χώρα όπου όλοι, «επώνυμοι» και «ανώνυμοι», κατέχοντες και πένητες, ενώπιον των νόμων είναι ίσοι.
Μ ετά το πρώτο σοκ, σκέφτομαι ότι αυτή η «ισότητα», της διαπόμπευσης (ακόμα και αν δεν πρόκειται για «άλλοθι» του συστήματος...), είναι απάνθρωπη, βάρβαρη. Είτε για «επώνυμους» πρόκειται είτε για «ανώνυμους»· είτε για κοινωνικά επιφανείς είτε για ανθρώπινα απομεινάρια· είτε για (τελικά) αθώους είτε για ενόχους. Ούτε βοηθάει εν προκειμένω να πάρουν το αίμα τους πίσω οι χιλιάδες Οφηλίες του χθες, του σήμερα και του αύριο -θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης και εγκλημάτων ανδρών που από θέσεις ισχύος εκμεταλλεύονται την ανάγκη τους· αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα...
Ο πως άλλης τάξεως ζήτημα από την επίθεση είναι ο «θαυμασμός στο ωραίο φύλο» -θύμα (!) αυτού του θαυμασμού τείνουν να μας παρουσιάσουν κάποιοι τον μεσιέ Ντομινίκ, μπερδεύοντας τον θαυμαστή με το... εσώτερο γουρούνι που καιροφυλακτεί, προφανώς! Πέρα από τις γνωστές περί «συνωμοσίας» θεωρίες, με πρωταγωνίστρια ή κομπάρσα την ευλαβή μουσουλμάνα από τη Βόρεια Γουινέα.
Ε ίπε μια κουβέντα, έριξε μια ιδέα για το πρόβλημα των μεταναστών στην Αθήνα ο Διονύσης Σαββόπουλος, με τον αυθορμητισμό και τα καλά αισθήματα του καλλιτέχνη και όχι με τη δολιότητα και την αναλγησία των πολιτικάντηδων πολιτικών· και έπεσαν πάνω του να τον φάνε οι κάθε κοπής προοδευτικοί, φιλεύσπλαχνοι, αντιρατσιστές!.. Χρεώνοντάς του ξερονήσια, γκέτο, εξορίες. Παραβλέποντας ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι χειρότερο και για τους ίδιους τους μετανάστες, από το γκέτο τους στο κέντρο της πόλης...
Ο που σέρνονται σαν σκουπίδια στους δρόμους και στοιβάζονται κατά δεκάδες ή και εκατοντάδες σε άθλια καταλύματα λίγων τετραγωνικών, μέσα στη βρώμα και την αρρώστια... Ποιος είναι ο Διονύσης το ξέρουμε, δεν θα τον μάθουμε σήμερα. Τα λαμόγια και τους πολιτικούς (που δική τους ευθύνη είναι κι αυτή η πληγή), που κάπως νομίζαμε ότι τους ξέραμε, τους ανακαλύπτουμε σε όλο τους το... μεγαλείο τώρα. Στην κόψη του ξυραφιού η Ελλάδα, εξαιτίας τους -διαρκές εδώ και δεκαετίες έγκλημα χωρίς τιμωρία...
Μ έτρα κι άλλα μέτρα, το μόνο σίγουρο· κι από την άλλη, δημοψήφισμα, επιστροφή στη δραχμή, «λαγοί», εκλογές; «Σκόρπια πρόσωπα / Σκόρπιες υποσχέσεις/ Δήθεν αγωνιστές / Δήθεν άνθρωποι / Ψήφισε ανθρωπάκο» -από την ποιητική συλλογή του συναδέλφου Αλέξανδρου Στεργιόπουλου, «Ιχνη πολύχρωμου μελανιού»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου