Ε, ναι επειδή μάθαμε στο όχι και στη κριτική δεν σημαίνει πως μόνον ότι έστησε η δική μας η γενιά ήταν ανθός και τώρα τα νιάτα αφήνουν πίσω τους φλόμο. Είχαμε και τότε τα καρναβάλια μας.. Μόνο που τα πετάξαμε στο φτερό στα σκουπίδια κι αγκαλιάσαμε την τέχνη που ανακαλύπτει. Τη μουσική που εξημερώνει .. Που προβληματίζει.. Που ακουμπά σα βάλσαμο τις πληγές της ζωής. Να σας ενημερώσω λοιπόν πως υπάρχουν και σήμερα ανθοί που δεν γράφουν ντιριντάχτα για αυτιστικούς των after ή των before. Ούτε yolo και think positive όταν σου έχουν περάσει τη θηλιά στον λαιμό. Συνθέτουν μελωδίες που χαϊδεύουν σαν νυχτερινές αύρες καταμεσής του καλοκαιριού τ ’ αυτιά. Μελωδίες που αντέχουν στον χρόνο γιατί δεν έχουν ημερομηνία λήξης όπως τα γιαούρτια. Ενα τέτοιο όμορφο παλικαράκι θα μας κρατήσει συντροφιά απόψε. Λέγεται Αχιλλέας Μωραΐτης και κρατήστε το όνομα αυτό.. Θα το θυμηθούμε όλοι πολύ σύντομα.. Τόσο για το ιδιότυπο και αρσενικό ηχόχρωμα της φωνής του, όσο και για τον ήχο της κιθάρας του. Καλό ταξίδι στο έργο σου Αχιλλέα..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου