Δώρο εκ θεού οι καθημερινές δολοφονίες. Σε πελάγη ευτυχίας οι μπάτσοι της δημοσιογραφίας και οι μπάτσοι της καταστολής..
Στην εικόνα των ψευδαισθήσεων και των παραισθήσεων άπαντες.
Πολιτική καλλιτεχνική αθλητική νεκρολαγνεία και εν γένει άπας ο όχλος των νεκρολάγνων της πέραν των ορίων συγχωρητέας βλακείας, τη πέφτει στο μαύρο κουτί της αποβλάκωσης, από τους πανελίστας και κωλομπαρίστας. Τα ξόμπλια της γειτονιάς όπως κάποτε τα είχαμε βαφτίσει. Οι κατίνες..
Κι όλ' αυτά ενώπιον ενός πρωτοφανούς κοινωνικού ερειπιώνα και ..δημιουργικής καταστροφής. Με χιλιάδες νεκρούς στην αποικία της Γραικυλίας.
Που όταν πίσω από το φαίνεσται κρύβεται πολιτικό έγκλημα η τυμβωρυχία, ή άλλως πως νεκροψία νεκροτομή, προσβάλλει τον Άγνωστο -- γνωστό ωστόσο όταν πρόκειται να κληθεί στα όπλα -- Στρατιώτη:
Με τα φασιστικά δάκρυα προσβολής του μνημείου του, να τρέχουν ακατάπαυστα επί της πλατείας Συντάγματος. Εκεί όπου ο στρατηγός Μακρυγιάννης διεκδίκησε από την βασιλική καμαρίλα Σύνταγμα.
Για να πλήξουν κάθε έννοια της ντροπής Ή αιδούς όπως θα έλεγαν οι περικεφαλαίες με τις αλογοουρές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
Πόσο κυνικά εύστοχος και ακριβώς σαρκαστικός ο παλιός, αληθινά μεγάλος ποιητής:
«Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθανε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία».
Κώστας Καρυωτάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου