Στην τοξική σκιά του τραμπισμού κινείται η ελληνική κυβέρνηση, γεγονός που δίνει ένα ιδιαίτερο περιεχόμενο στο φετινό Πολυτεχνείο. Και η αμερικανική πρεσβεία-φρούριο, όπου δεκαετίες τώρα καταλήγει η πορεία του Πολυτεχνείου, εκπροσωπούσε και εκπροσωπεί το πιο επιθετικό πρόσωπο των ΗΠΑ – και όχι μόνο στη βορειοαμερικανική ήπειρο.
΄Μαριάνα Τζιαντζή
Εδώ και μισό αιώνα, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, πολλά σχολεία πηγαίνουν και αφήνουν λουλούδια και στεφάνια στην τσακισμένη από το τανκ πόρτα της πύλης της Πατησίων.
Ίσως όμως φέτος η κυβέρνηση να προτείνει μια διαφορετική προσέγγιση, όπως την κατάθεση στεφάνων στο άγαλμα του Τρούμαν, στο οποίο αναφέρθηκε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Τασούλας κατά τη συνάντησή του με την καινούρια πρεσβευτή των ΗΠΑ.
«Εδώ πιο κάτω βρίσκεται το άγαλμα του Τρούμαν που πολλές φορές έχει γίνει στόχος επιθέσεων, αν ήσασταν εσείς πρεσβευτής σε προηγούμενες δεκαετίες μπορεί να είχε γίνει στόχος λιγότερες φορές», της είπε ο Κ. Τασούλας.
Και η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ αντέδρασε λέγοντας ότι θαυμάζει τον Χάρι Τρούμαν και θα ζητήσει σύντομα να επισκεφθεί τον ανδριάντα του. Και πού να δείτε, κυρία Γκίλφοϊλ, στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι πόσο τον θαυμάζουν, θα μπορούσε να προσθέσει ο πρόεδρος.
«Έξω αι ΗΠΑ» και «Έξω το ΝΑΤΟ». Με αίμα πληρώθηκαν, με αίμα γράφτηκαν τα δύο αυτά συνθήματα στην πύλη του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973. Όμως τώρα, όπως ισχυρίζεται ο Κώστας Τασούλας, ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα έχει υποχωρήσει και, χάρη στη δυναμική παρουσία της Γκίλφοϊλ, θα υποχωρήσει ακόμα περισσότερο.
Η νίκη του Ζοράν Μαμντάνι στις πρόσφατες εκλογές για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης φέρνει ξανά στο προσκήνιο τον αντιαμερικανισμό, τόσο τον παραδοσιακό του 20ού αιώνα όσο και τον σύγχρονο καθώς ο Ντόναλντ Τραμπ ενσαρκώνει το νεοφιλελεύθερο όραμα της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο σχεδόν τον κόσμο.
Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Τραμπ στην Ιαπωνία, η πρωθυπουργός της χώρας τού χάρισε το μπαστούνι του γκολφ του Άμπε, του εκλιπόντα πρώην πρωθυπουργού, καθώς και μπάλες του γκολφ επενδυμένες με φύλλα χρυσού.
Αν ο Έλληνας πρωθυπουργός θέλει να επιδείξει ανάλογη γενναιοδωρία (και χοντροκοπιά), θα πρέπει να χαρίσει στην κυρία Κίμπερλι ένα χρυσό μπουζούκι, περίπου σαν και αυτό που τη δεκαετία του ’60 είχε δωρίσει ο φαρμακοβιομήχανος Βασίλης Νικολαΐδης (γνωστός ως Καλμόλ) στον δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Γιώργο Τσιμπίδη. Ή, έστω, ένα αργυρό μπουζούκι σε ανάμνηση της βραδιάς ελληνοαμερικανικής φιλίας στο πολυτελές μαγαζί του Αργυρού.
«Εξ Αμερικής ερρύη τα φαύλα», αλλά «και εξ Αμερικής πηγάζει τα κρείττω» μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σκεφτεί παραφράζοντας τον φερόμενο ως διάλογο του αυτοκράτορα Θεόφιλου με την Κασσιανή.
Όχι με μοναδική αφορμή την επιτυχία του Μαμντάμι, αλλά φέρνοντας στο νου μας τους μεγαλειώδους εργατικούς αγώνες στην Αμερική του 19ου και του 20ού αιώνα, όπως την Πρωτομαγιά του Σικάγου.
Ο Σάκο και ο Βαντσέτι δεν εκτελέστηκαν ματαίως, όπως και ο Γιουτζίν Ντεμπς δεν αγωνίστηκε ματαίως. Και ας μην ξεχνάμε τολμηρούς ανθρώπους σαν τον Ντάνιελ Έλσμπεργκ, τον Έντουαρντ Σνόουντεν και τον Ντάνιελ Χέιλ που, χωρίς να έχουν δηλώσει «δημοκράτες σοσιαλιστές», πρόσφεραν στην ανθρωπότητα το δώρο της αλήθειας και διώχτηκαν αναλόγως.
Αυτή την Αμερική, όπως και τους μεγάλους καλλιτέχνες της, τιμούμε και θαυμάζουμε.
Όμως η αμερικανική πρεσβεία-φρούριο, όπου δεκαετίες τώρα καταλήγει η πορεία του Πολυτεχνείου, εκπροσωπούσε και εκπροσωπεί το πιο επιθετικό πρόσωπο των ΗΠΑ – και όχι μόνο στη βορειοαμερικανική ήπειρο.
Ναι, ο κόσμος μας γίνεται πολυπολικός, όμως ο Τραμπ σέρνει τον πολεμικό χορό του θανάτου όχι μόνο δι’ αντιπροσώπων (βλ. Νετανιάχου) αλλά απειλώντας άμεσα με τυχοδιωκτικές στρατιωτικές επεμβάσεις, όπως συμβαίνει σήμερα με τη Βενεζουέλα.
: Ο Σάκο και ο Βαντσέτι δεν εκτελέστηκαν ματαίως, όπως και ο Γιουτζίν Ντεμπς δεν αγωνίστηκε ματαίως.
Στην τοξική σκιά του τραμπισμού κινείται και η ελληνική κυβέρνηση, γεγονός που δίνει ένα ιδιαίτερο περιεχόμενο στο Πολυτεχνείο του 2025.
Η δικαστική εξουσία, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας και οι Προστάτες του Πολίτη μοιάζουν αποφασισμένοι να τσακίσουν ό,τι αντιστέκεται, να κατεδαφίσουν όποιο απολειφάδι του κοινωνικού κράτους στέκει ακόμα όρθιο (βλ. λουκέτα στα ΕΛΤΑ), να αφήσουν ατιμώρητο το έγκλημα των Τεμπών, να δώσουν γη και ύδωρ στον «στρατηγικό μας σύμμαχο», το κράτος του Ισραήλ.
Ταυτόχρονα, οι υπέρογκοι στρατιωτικοί εξοπλισμοί (βλ. ReArm Europe) απειλούν να εκτοξεύσουν στα ύψη το ήδη δυσβάσταχτο για τους πολλούς κόστος ζωής (στέγη, τρόφιμα, ενέργεια).
Τον Νοέμβρη του ’73, οι χουντικοί δολοφόνοι, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, παρακρατικοί, αιματοκύλησαν την Αθήνα.
Στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, τα ΜΑΤ χτυπούν και ψεκάζουν δασκάλους φοιτητές, γιατρούς, παιδιά, ανάπηρους και εγκύους, ενώ ένα σύνθημα γραμμένο στον τοίχο πληρώνεται με 14 μήνες φυλάκιση χωρίς αναστολή.
Η κυβέρνηση μοιάζει να προετοιμάζεται όχι για τον «εορτασμό» του Πολυτεχνείου αλλά για την αναβίωση των πιο σκοτεινών στιγμών της επτάχρονης δικτατορίας. Έστω σε μικρές αλλά τοξικές δόσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου