Ένα νέου τύπου Κουβέϊτ (ιδρύθηκε από τους άγγλους -- σιγά μην τους αναφέρω με κεφαλαίο -- το 1948) θα στήσουν οι διεθνείς συμμορίες της εξαγώγιμης δημοκρατίας στην Παλαιστίνη. Τι θα προκύψει; Ότι είχα προβλέψει για το ΙΡΑΚ. Αραβικός εμφύλιος και μια νέα αλλά διαφορετικού επίσης τύπου αιματηρή Αραβική Άνοιξη
Γιώργος Παυλόπουλος
Οι αστικές τάξεις και τα καθεστώτα της περιοχής επέλεξαν συνειδητά σε ποια πλευρά της ιστορίας θέλουν να βρίσκονται, επιδιώκοντας να απαλλαγούν με κάθε τρόπο από το «αγκάθι» του Παλαιστινιακού. Οι λαοί δεν μπορούν πλέον να ελπίζουν παρά σε ένα νέο γύρο εξεγέρσεων με ταξικό πρόσημο – μια νέα «Αραβική Άνοιξη».
Σύναξη εγκληματιών στη βουλή του Ισραήλ
Η παρουσία του Τραμπ στην ισραηλινή βουλή, την Κνεσέτ, δεν απείχε από εκείνη ενός ηγεμόνα σε μια από τις αποικίες του, έστω και την πιο σημαντική.
Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν είχε πρόβλημα να καλέσει προκλητικά από το βήμα της τον πρόεδρό της να δώσει χάρη στον Νετενιάχου, ο οποίος είναι υπόδικος με βαριές κατηγορίες – έστω κι αν δεν μπορούν καν να συγκριθούν με τα εγκλήματα που έχει διαπράξει σε βάρος των Παλαιστινίων.
Η αποθέωση δε που γνώρισε ο Τραμπ, τα μέλη της οικογένειάς του και οι στρατηγοί και συνεργάτες του από τους παρευρισκόμενους – με εξαίρεση τους δύο ηρωικούς βουλευτές του Χαντάς, που απομακρύνθηκαν βίαια ως τρομοκράτες – φανερώνει το δέος της πολιτικής ηγεσίας του Ισραήλ απέναντί του.
Και ταυτόχρονα, την επίγνωσή της ότι χωρίς τη στήριξη που αφειδώς παρείχαν οι ΗΠΑ, πιθανότατα το εβραϊκό κράτος θα είχε αναγκαστεί σε μια οδυνηρή ήττα από την ένοπλη αντίσταση και τον λαό της Παλαιστίνης.
Ο Αμερικανός πρόεδρος ήταν για μια ακόμη φορά κυνικός.
«Με έπαιρνε διαρκώς τηλέφωνο για να μου ζητήσει όπλα κι εγώ του τα έστελνα. Είναι ό,τι καλύτερο έχουμε, αλλά ευτυχώς απέδειξαν ότι μπορούν να τα χειριστούν και να τα χρησιμοποιήσουν πολύ καλά και αποτελεσματικά», είπε – με την απόδειξη που επικαλέστηκε να βρίσκεται στο αίμα των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών και τραυματιών της Γάζας, τα ερείπια σπιτιών, νοσοκομείων και σχολείων.
Ουδείς έχει πλέον αμφιβολίες: Η ηγεσία και η αστική τάξη των ΗΠΑ είναι συνένοχες στη γενοκτονία που συντελέστηκε και θα πρέπει να πληρώσουν εξίσου με τον Νετανιάχου και όσους τον στήριξαν και τον στηρίζουν.
Το σχέδιο του Τραμπ και οι ανάγκες των λαών
Δεν χωράει αμφιβολία ότι το «Σχέδιο Τραμπ» δεν επιχειρεί απλώς να βάλει ταφόπλακα στα όνειρα του παλαιστινιακού λαού να απαλλαγούν από την ισραηλινή κατοχή και να αποκτήσουν κράτος, μετατρέποντας τη Λωρίδα της Γάζας σε ένα προτεκτοράτο και τη Δυτική Όχθη σε ένα «βιότοπο» των Εβραίων εποίκων.
Έχει στόχο να φέρει πιο κοντά τη νέα τάξη σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, με αφεντικό τις Ηνωμένες Πολιτείες και συνεργάτες τους τα καθεστώτα της περιοχής.
Όλους αυτούς, δηλαδή, που μετείχαν στη διάσκεψη που οργανώθηκε στο Σαρμ ελ-Σέιχ της Αιγύπτου, ποζάροντας περήφανα δίπλα στον Τραμπ και βάζοντας την υπογραφή τους στην προδοσία των Παλαιστινίων.
Πρακτικά, ο πρόεδρος των ΗΠΑ επιχειρεί να ολοκληρώσει σήμερα αυτό το οποίο ξεκίνησαν και προσπάθησαν όλοι οι προκάτοχοί του εδώ και 35 χρόνια – από τους δύο Μπους, πατέρα και γιο, μέχρι τους Κλίντον και Ομπάμα:
Την εγκαθίδρυση μιας νέας Pax Americana στην περιοχή, που θα βασίζεται τόσο στην οικονομική όσοι και τη στρατιωτική βία, μετατρέποντάς της σε Ελντοράντο κερδών για το αμερικανικό, εβραϊκό και αραβικό-ισλαμικό κεφάλαιο.
Μια κατάσταση στην οποία οι μεγάλοι και μικρότεροι καπιταλιστές θα συνεχίσουν να «μασάνε» τον φυσικό πλούτο της περιοχής – αδιαφορώντας πλέον για τα «πράσινα» αφηγήματα – ενώ οι Παλαιστίνιοι και άλλοι λαοί, καθώς και τα εκατομμύρια των μεταναστών, θα προσφέρουν το αναγκαίο φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις.
Στόχος του Τραμπ, τον οποίο δεν έκρυψε στις ομιλίες του σε Ισραήλ και Αίγυπτο, είναι όλοι οι «παίκτες» να δεσμευτούν με την υπογραφή τους σε ένα δικής του έμπνευσης δημιούργημα: τις Συμφωνίες του Αβραάμ, με τις οποίες ΗΑΕ και Μπαχρέιν αναγνώρισαν το Ισραήλ το 2019, ανοίγοντας τον δρόμο και για τα υπόλοιπα καθεστώτα – τον οποίο έκλεινε μέχρι τώρα η πεισματική, ηρωική και ένοπλη άρνηση των Παλαιστινίων και των οργανώσεών τους να υποταχθούν και να αποδεχθούν τη «μοίρα» τους.
Το σίγουρο είναι πως με τις τελευταίες εξελίξεις μοιάζει να κλείνει οριστικά μια ολόκληρη εποχή εθνικισμού στη Μέση Ανατολή, που είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια ισχυρή συμμαχία ανάμεσα σε τμήματα των αστικών τάξεων και τους λαούς του αραβικού και ισλαμικού κόσμου.
Οι πρώτες, μέσω των καθεστώτων και κυβερνήσεων που τις εκπροσωπούν, επέλεξαν συνειδητά σε ποια πλευρά της ιστορίας θέλουν να βρίσκονται, επιδιώκοντας να απαλλαγούν με κάθε τρόπο από το «αγκάθι» του Παλαιστινιακού.
Οι δεύτεροι δεν μπορούν πλέον να ελπίζουν παρά σε ένα νέο γύρο εξεγέρσεων με ταξικό πρόσημο, με στόχο την ανατροπή τόσο των ξένων όσο και των εγχώριων εκμεταλλευτών τους. Η Αραβική Άνοιξη αποτέλεσε μια πρώτη – αν και αποτυχημένη – απόπειρα να έρθει στο προσκήνιο το κοινωνικό ζήτημα. Δεν θα είναι η τελευταία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου