ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ

 ...ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΟΤΑΝ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΧΕΙ ΑΔΙΚΟ (ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΚΛΥΔΩΝΑΣ)

 

Γιώργος Τσαντίκος

 Η εξουσία στην Ελλάδα, όπως και παντού, είναι εκδικητική απέναντι σε όποιον την αμφισβητεί και στέκεται απέναντί της. Είδε ο πρωθυπουργός να χάνει επειδή ένας άνθρωπος έκανε απεργία πείνας για να μάθει γιατί έχασε το παιδί του; Ετοιμαστείτε για τα χειρότερα…

Αν όλα ήταν ένας κύκλος συνωμοσίας, τότε όντως θα κατηγορούσαμε το απόλυτο καλοκαιρινό χιτ «Γλέντι» ως ένα μηχανισμό αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά μας προβλήματα. Μερικά πράγματα όμως, στον 24ωρο κύκλο των ειδήσεων, δεν είναι καθόλου σενάρια και μπορεί κανείς να τα βρει στους τσελεμεντέδες των spin doctors (όχι του συγκροτήματος, αλλά των ειδικών επικοινωνίας-μοχλευτών επικαιρότητας), σε επίλεκτες σελίδες.

Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι όλη η ελληνική κοινωνία συζητάει για το αν τελικά ο στρατιώτης είναι γνωστός ή άγνωστος και το μνημείο εθνικό, λαϊκό, δημοτικό ή στρατιωτικό, ενώ ταυτόχρονα η Ελλάδα καταλαμβάνει υποβαλκάνιες θέσεις σε στατιστικές αγοραστικής δύναμης και κάνει ανατολικοευρωπαϊκό πρωταθλητισμό στα ωράρια εργασίας.

Και πάλι όμως, το να ανακοινώνει ένας πρωθυπουργός ότι θα κατεβάσει τον στρατό στο Σύνταγμα για να φυλάει ένα μνημείο, δεν έγινε μόνο για επικοινωνιακούς και αποπροσανατολιστικούς λόγους.

Η εξουσία στην Ελλάδα, όπως και παντού, είναι εκδικητική. Αυτή είναι μια από τις βασικές της αισθήσεις και βασικό αντανακλαστικό, να εκδικείται δηλαδή όποιον την αμφισβητεί και στέκεται απέναντί της. 

Είδε για παράδειγμα ο πρωθυπουργός να διαρρέει ένα κομμάτι δημοτικότητας και πιθανής εκλογικής απεύθυνσης, επειδή ένας άνθρωπος έφτασε στο σημείο της απεργίας πείνας για να μάθει γιατί έχασε το παιδί του; 

Ε, στην σημερινή επί της βουλής παρουσία του, θα προσπαθήσει να αποδομήσει το γεγονός χωρίς να ονοματίζει καν την «αναστάτωση που δημιουργήθηκε» -λες και κάποιος πάρκαρε καντίνα με βρώμικα στη φρουρά του τσολιά- και να προτείνει να κατέβει ο στρατός στο Σύνταγμα για να «φυλάει το μνημείο».

Επίσης, η εκδίκηση δεν είναι μόνο επικοινωνιακή. Δεν είναι δηλαδή μόνο η λάσπη που τρώνε οι άνθρωποι που ζητάνε δικαιοσύνη από τους έμμισθους «ανεξάρτητους σχολιαστές», αλλά είναι και εμπράγματη.

Είναι οι μπούκες των ΜΑΤ σε φοιτητικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις και οι συλλήψεις, είναι το κούνημα του δαχτύλου και η μόνιμη πειθαρχική απειλή στις «ομάδες ενδιαφέροντος» όπως για παράδειγμα οι εκπαιδευτικοί, είναι το «μαστίγιο και καρότο» στους δημοσίους υπαλλήλους, που τόσο πολύ σταύρωνε το ελληνικό νεοφιλελεδάτο και τόσο πολύ τους ξαναγάπησε πρόσφατα, αναζητώντας έναν πυλώνα εκλογικής σταθερότητας, είναι ο διαρκής εκμαυλισμός και η στρέβλωση επιχειρημάτων στον δημόσιο λόγο.

Αν δηλαδή είσαι κάποιος «εγνωσμένος» που με «φωνή λογικής» υποδεικνύει «μερικές κριτικές προτάσεις» στην κυβέρνηση (δηλαδή είσαι αναφανδόν υποστηρικτής της), τότε έχεις το δικαίωμα της δημόσιας έκφρασης και της προστασίας της άποψής σου, με χιλιάδες βολταιρικά γνωμικά που εκτοξεύονται από τον generator υποστήριξης ημετέρων.

Αν δεν είσαι ένας ή μια από αυτούς, τότε είσαι πρώην ή νυν ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είχες κοιτάξει στραβά την ελληνική σημαία ένα πρωί στη σχολική προσευχή, έχεις φίλους που έχουν φίλους που παρκάρουν σε διαβάσεις πεζών/δεν παίρνουν απόδειξη για τυρόπιτα και είναι τουλάχιστον κανίβαλοι/μητραλίες/βρικόλακες. Και φυσικά, στο ζύγι της εξουσίας, η άποψή σου βαραίνει λιγότερο από τις άλλες.

Από ένα σημείο και μετά, δεν έχει πια σημασία η δημόσια εικονομαχία με τους ανθρώπους της εξουσίας. Δεν πρόκειται να σταματήσουν να εκδικούνται με κάθε μέσο που τους παρέχεται (και τους παρέχονται όλα τα μέσα, ακόμα και τα ένοπλα, μην ξεχνάμε), ειδικά σε περιόδους που το αστικό αφήγημα έχει έναν ύποπτο βήχα.

 Αυτή η κανονικότητα λοιπόν, πρέπει να αλλάξει άμεσα. Και αυτού του τύπου οι αλλαγές, είναι λειτουργικές, μόνο όταν είναι ριζικές

Το θέμα είναι πώς θα αλλάξει αυτή η «κανονικότητα» και πώς μαζί της, θα αλλάξει και το «αφήγημα» και κυρίως, πώς από «αφήγημα» θα γίνει πραγματικότητα και όχι μια ακαδημαϊκή εκτίμηση πιθανοτήτων. Πριν από μερικές μέρες, κάπου στην (τεράστια πλέον) δημόσια σφαίρα, ένας τύπος διερωτήθηκε εάν πλέον η ακροδεξιά είναι κανονικότητα και από κάτω, του απαντούσε «yup» ένας χαρούμενος ζάπλουτος νεοναζί, τον οποίο έσπευσε να ξεπλύνει πρόσφατα όλο το εξουσιαστικό φιλελεδάτο ως «αυτιστικό».

Αυτή η κανονικότητα λοιπόν, πρέπει να αλλάξει άμεσα. Και αυτού του τύπου οι αλλαγές, είναι λειτουργικές, μόνο όταν είναι ριζικές. Όταν απλά «βελτιώνουν κάπως την κατάσταση» είναι σαν το μονωτικό υλικό πάνω από διαβρωμένο τοίχο. Κρατάει λίγο και επιφανειακά και σε λίγο καιρό, η διάβρωση επιστρέφει δριμύτερη.