ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ :

 Φρίκη !! Η αναστροφή των όρων ως έξοδος κινδύνου των απολογουμένων για να καταστούν κατήγοροι.. 

Ελένη Παγκαλιά 

Είναι καιρός που η απόδοση της κατηγορίας του αντισημιτισμού δεν στρέφεται κυρίως ενάντια σε αρνητές του Ολοκαυτώματος, αλλά ενάντια σε ανθρώπους που από πάντα αναδεικνύουν τη σημασία του Ολοκαυτώματος και δίνουν μάχη ενάντια στον φασισμό και την Ευρώπη που τον εξέθρεψε. 

Ο όρος «αντισημιτισμός» πλέον χρησιμοποιείται ως άλλοθι κάποιων άλλων αρνητών, αυτών της Γενοκτονίας. Και αδίστακτα μπορεί να εκτοξεύεται ως κατηγορία από το στόμα γνήσιων αντισημιτών, που έχουν εκφραστεί δημόσια ενάντια στους εβραίους και έχουν αμφισβητήσει το Ολοκαύτωμα. Και τώρα αμφισβητούν τη Γενοκτονία. Ή, μάλλον, δεν την αμφισβητούν, τη στηρίζουν. Παράξενο; Όχι και τόσο.

Τα τελευταία χρόνια αλλάζουν όλοι οι επίσημοι «ορισμοί εργασίας» για τον αντισημιτισμό και πλέον αντισημιτισμός και αντισιωνισμός ταυτίζονται. Διαφορετικοί ισραηλιτικοί οργανισμοί έχουν δημοσιεύσει ορισμούς στους οποίους βασίζονται ακαδημαϊκοί, πολιτικοί κ.ά. θεσμοί για να μπορούν να κρίνουν πράξεις αντισημιτισμού. 

Ένας από τους πιο γνωστούς είναι ο «λειτουργικός ορισμός» της IHRA (Συμμαχία για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος – International Holocaust Remembrance Alliance), που έχει υιοθετηθεί και από την Ελλάδα, σύμφωνα με τον οποίο αντισημιτικό θεωρείται οτιδήποτε στοχοποιεί συλλήβδην την εβραϊκή κοινότητα. Ανάμεσα σε κάποια σημεία που βάζει για να γίνει πιο ξεκάθαρος ο ορισμός, αναφέρει ότι «οι εκδηλώσεις [αντισημιτισμού] μπορεί να περιλαμβάνουν τη στοχοποίηση του κράτους του Ισραήλ, το οποίο νοείται ως εβραϊκή συλλογικότητα. 

Ωστόσο, η κριτική κατά του Ισραήλ, παρόμοια με εκείνη που ασκείται σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, δεν μπορεί να θεωρηθεί αντισημιτική». Ένα σημείο που μπορεί να ερμηνευθεί κατά το δοκούν – και ακριβώς έτσι ερμηνεύεται. Όχι τυχαία. Και όχι μόνο από Ισραηλίτες.

Ο σιωνισμός είναι μία ιδεολογία που συνδέεται πλήρως με την αποικιοκρατική λογική και πολιτική των Δυτικών δυνάμεων και έχει ως βασική του συνισταμένη τον εκτοπισμό των άλλων, πιο συγκεκριμένα των Αράβων. Είναι πάνω σε αυτή τη λογική που συγκροτήθηκε ως ιδεολογικό ρεύμα και ως πολιτικό διακύβευμα. 

Ο Τέοντορ Χερτσλ, ο άνθρωπος που έβαλε σε δράση τον σιωνισμό, βασίστηκε στην πεποίθηση ότι η καπιταλιστική Δύση δεν μπορούσε να αναπτυχθεί έξω από αποικιοκρατικές και ρατσιστικές επιλογές. Η ύπαρξή της στηριζόταν (πέρα από την εκμετάλλευση στο εσωτερικό) και στην επεκτατικότητα (με διάφορα μέσα), την εξόρυξη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και τον εκτοπισμό των Άλλων, των «διαφορετικών».

Σε απόσπασμα από άρθρο του Μπεν Νόρτον που δημοσιεύουμε στο βιβλίο Να πεις την Ιστορία μου[1], αναφέρεται το εξής: «Το 1902 [ο Χερτσλ] γράφει προς τον Σέσιλ Ρόουντς – έναν μεγιστάνα των διαμαντιών και υπέρμαχο της ανωτερότητας της λευκής φυλής, Βρετανό αποικιοκράτη με ωκεανούς αφρικανικού αίματος στα χέρια του – ότι “η ιδέα του σιωνισμού είναι μια αποικιοκρατική ιδέα”, και ζητά βοήθεια για την αποικιοποίηση της ιστορικής Παλαιστίνης. 

“Δεν πρόκειται για την Αφρική, αλλά για ένα κομμάτι της Μικράς Ασίας, όχι για Εγγλέζους, αλλά για Εβραίους… Μα τότε πώς και γιατί στρέφομαι σ’ εσάς αφού αυτό είναι ένα ζήτημα που δε σας αφορά; Πράγματι, πώς; Επειδή είναι κάτι αποικιοκρατικό,” έγραψε ο Χερτσλ. “Θέλω εσείς… να βάλετε τη σφραγίδα της αυθεντίας σας στο σιωνιστικό σχέδιο”».

Ο Στιβ Σαλάιτα, σε άρθρο του, δίνει πολύ περιεκτικά την ουσία του σιωνισμού: «Όσο κι αν το ντύνεις με αφηγήσεις περί αουτσάιντερ και προσποιήσεις θυματοποίησης και φαντασιώσεις σωτηρίας, ο σιωνισμός είναι μια εκφυλισμένη ιδεολογία. 

Από τις μεσσιανικές έως τις πολιτισμικές παραλλαγές του, ο σιωνισμός εμπορεύεται μύθους και αποκλεισμούς. Η σημερινή γενοκτονία είναι απλώς το λογικό του καταληκτικό σημείο. Ο σιωνισμός δεν θα μπορούσε να έχει αναπτυχθεί με άλλον τρόπο, τουλάχιστον όχι όσο υπάρχουν ακόμα Παλαιστίνιοι.»

Οι διαδρομές από τη μία φάση του σιωνισμού στην άλλη, σε όλες τις περιπτώσεις, είναι γεμάτες με αίμα, εκτοπισμό, κατοχή, με Νάκμπα

Ο σιωνισμός εκτείνεται από το «πολλοί πρωτοπόροι [θα χρειαστούν] για να πολεμήσουν την άγρια φύση και τους πιο άγριους ερυθρόδερμους» του Μπεν Γκουριόν (σε ομιλία του το 1915) μέχρι το «κανένα παλαιστινιακό κράτος» του Νετανιάχου (σε δήλωσή του, Σεπτέμβριος 2025). 

Ξεκινάει από την προετοιμασία στις αρχές του 20^ου αιώνα για τη μεταφορά των απανταχού εβραίων στη γη της Παλαιστίνης (σε «μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη», κατά τα λεγόμενά τους τότε) και φτάνει μέχρι και τις πολύ πρόσφατες κυβερνητικές δηλώσεις για περισσότερους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, πάνω στα χωράφια και τα σπίτια των «ανθρωπόμορφων ζώων». 

Χτίζεται από τον 19^ο αιώνα πάνω στην ιδέα του περιούσιου λαού που πρέπει να γυρίσει στη γη από την οποία εκδιώχθηκε δύο χιλιετίες πριν και γιγαντώνεται το 2018 πάνω στην απόφαση της ισραηλινής βουλής για Ισραήλ ως «κράτος των Εβραίων».

Οι διαδρομές από τη μία φάση στην άλλη, σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, είναι γεμάτες με αίμα, εκτοπισμό, κατοχή. Είναι γεμάτες με Νάκμπα, με Ντέιρ Γιασίν και Γάζα. Η γενοκτονία που συμβαίνει αυτή τη στιγμή μπροστά στα μάτια μας είναι η ξεκάθαρη εφαρμογή του σιωνιστικού σχεδίου. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός, κανένα πρόσχημα, καμιά προσπάθεια για τυπική -έστω- συμμόρφωση με τους διεθνείς κανονισμούς και τις αποφάσεις του ΟΗΕ. 

Γιατί το σιωνιστικό σχέδιο γεννιέται μέσα στους κόλπους μιας αδίστακτης καπιταλιστικής Δύσης που από τη μία γεννά Ολοκαυτώματα στο έδαφός της και γενοκτονίες σε άλλα εδάφη, και από την άλλη φτιάχνει ΟΗΕ για να τα καταγγέλλει. Από τη μία «αφήνει» τις αποικίες της στην Ασία και, από την άλλη, τις χαρίζει σε «προκεχωρημένα φυλάκια».

Ο σιωνισμός είναι η ενσάρκωση της δυτικής καπιταλιστικής δημοκρατίας στην περιοχή. Και αν τόσο λυσσαλέα τον υπερασπίζονται οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, είναι γιατί ο έλεγχος της γης είναι καθοριστικός για να επιτευχθεί οποιοδήποτε εποικιστικό/αποικιοκρατικό σχέδιο. 

Γιατί ο σιωνισμός φέρει πάντα μαζί του συμφωνίες με τις τάξεις αυτές και γιατί η αστική τάξη της Ευρώπης κατάφερε να απεδαφικοποιήσει το ειδεχθέστερο έγκλημα που έχει διαπραχθεί στη γη της, το Ολοκαύτωμα και να το στρέψει ως όπλο απέναντι σε λαούς που αποτελούν διαφορετικό πολιτισμικό παράδειγμα, απέναντι στο Άλλο.