Η ΝΕΑ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ
Αιμιλία Τσαγκαράτου
Εν μέσω «στάσης πληρωμών» της κυβέρνησης και με τον Τραμπ να αναπτύσσει την Εθνοφρουρά σε πόλεις των ΗΠΑ – μετά την Ουάσινγκτον, το Λος Άντζελες και το Σικάγο σειρά παίρνει το Πόρτλαντ – και τις επιθέσεις της (αντι) Μεταναστευτικής Υπηρεσίας να συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό σε πολλές πόλεις, στις 18 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε το δεύτερο κύμα διαδηλώσεων «No Kings» (Όχι στους Βασιλιάδες).
Σύμφωνα με τους οργανωτές, πάνω από επτά εκατομμύρια διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους, δύο εκατ. πάνω από τις αντίστοιχες κινητοποιήσεις του Ιουνίου. Συγκεντρώσεις και πορείες έγιναν σε πάνω από 2.700 πόλεις και κωμοπόλεις σε όλες τις πολιτείες και αποτέλεσαν μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές κινητοποιήσεις στην ιστορία της χώρας.
Το τεράστιο πλήθος διαδήλωνε κυρίως ενάντια στον άκρατο αυταρχισμό της κυβέρνησης Τραμπ, που καταστέλλει δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα, εκφράζοντας την οργή του.
Όμως, οι επιθέσεις ενάντια στους μετανάστες, η αποστολή στρατευμάτων στις πόλεις, οι μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, η κατάργηση κοινωνικών προγραμμάτων και δημοσίων δομών, η ένταση της φτώχιας, η γενοκτονία στη Γάζα, ήταν και αυτά στην ατζέντα, όπως φαινόταν από τα αυτοσχέδια πλακάτ, τις παλαιστινιακές σημαίες και τις ομιλίες.
Σημειώνεται ότι τις μέρες που προηγήθηκαν, ο Τραμπ, ο αντιπρόεδρος Βανς και άλλοι ηγέτες των Ρεπουμπλικάνων χαρακτήριζαν τις διαδηλώσεις ως «Μίσος για την Αμερική». Δηλώνοντας παράλληλα ότι ήταν «τρομοκρατικές» και «χρηματοδοτούμενες από τον Σόρος», «οργανωμένες από τους «αντίφα, τους υποστηρικτές της Χαμάς και μαρξιστές», με όσους συμμετείχαν σε αυτές να θεωρούνται «παράνομοι αλλοδαποί, τρομοκράτες και σκληροτράχηλοι εγκληματίες».
Η αλήθεια είναι ότι το κυρίαρχο σύνθημα, με μια εξιδανίκευση της προ – Τραμπ πολιτικής κατάστασης στις ΗΠΑ και τους γερουσιαστές του Δημοκρατικού Κόμματος να δίνουν σε αρκετές πόλεις το στίγμα των συγκεντρώσεων, με αδύναμο το εργατικό στοιχείο και με την διαχωριστική γραμμή να είναι, στην καλύτερη περίπτωση, «οι δισεκατομμυριούχοι και οι φτωχοί εργαζόμενοι», δείχνει την αδυναμία μιας συνολικής κριτικής και αντιπαράθεσης με το πιο σκληρό πρόσωπο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, όπως εκφράζεται αυτή την περίοδο στις ΗΠΑ.
Υπάρχουν βεβαίως φωνές για την ανάγκη να εισβάλλει στο προσκήνιο το εργατικό με μαζικές γενικές απεργίες. Αν και είναι πολύ μειοψηφικές, δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε το γεγονός ότι υπάρχει μια γενικευμένη οργή η οποία βγαίνει στον δρόμο, διαδηλώνει, βρίσκει πρωτότυπους τρόπους να εκφραστεί.
Ο φόβος του μαρξισμού και του σοσιαλισμού που επισείεται από τον Τραμπ είναι ο φόβος ενός συστήματος που γνωρίζει ότι ο πραγματικός κίνδυνος για αυτό είναι η συνολική αμφισβήτηση του καπιταλιστικού πλαισίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου