Σαν σήμερα πριν από 37 χρόνια επέστρεψε ο Αντρέας στο αεροδρόμιο του Ελληνικού από το Χέλφιντ με νέα καρδιά. Ή επί το ορθότερο του την φρέσκαρε το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος με την υποδοχη που του επιφύλαξε. Εκατομμύρια λαού παρατεταγμένο τόσο επί της πίστας του αεροδρομίου όσο και παραπλεύρως της διαδρομής ως του Μαξίμου τον εμψύχωνε ζητωκραυγάζοντάς τον. Δύο εικόνες είναι χαραγμένες βαθιά στην μνήμη μου από εκείνη την ημέρα. Αρχικώς το πόσο προφητικός ήταν στις δηλώσεις του. " Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία είχε πει συμπληρώνοντας πως η υφήλιος μετατρέπεται σ' ένα παγκόσμιο χωριό" Και το δεύτερο ήταν το περιβόητο νεύμα προς την Λιάνη να τον ακολουθήσει. Για να γίνει αυτό από την αγάμητη δεξιά σύμβολο ανηθικότητας. Εγώ και ο Σπύρος ο Χατζάρας παραμείναμε όρθιοι και μόνοι στην απόφαση αν στο μοντάζ θα το αφαιρούσαμε ή όχι. Όλοι οι άλλοι οι ανευθυνουπεύθυνοι --μιντιακοί και πολιτικοί ..πρόξενοι-- είχαν από φόβο εξαφανιστεί. "Ευγένιε τι θα κάνουμε με ρωτά ο Σπύρος" "Ρε μαλακισμένο απαντώ δια του νεύματος την νομιμοποίησε και μάλιστα εμπρος σε εκατομμύρια λαού. Ποιος είμαι εγώ και ποιος είσαι εσύ που θα δικάσουμε έναν πρωθυπουργό και ιδία τον Αντρέα; Το αφήνω ως έχει και αναλαμβάνω την ευθύνη" Έτσι κι έγινε. Η πρώτη φωνή στην περιγραφή της υποδοχής είναι του Χατζάρα. Ακολουθεί η δική μου με καθαρά πολιτικό περιεχόμενο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου