Η μελωδία στο συναισθηματικό απόγειό της. Πικρή που είναι η Άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι έγραψε ο Λουντέμης κι έψαλε ο αείμνηστος Καλογιάννης.. Κι έρχεται από τα βάθη του χρόνου να μας ξύσει την στρωμένη από τα μπάζα της νεοταξίτικης κανονικότητας καθημερινότητά μας, προκειμένου να μας προβάλλει τις εικόνες και τους ήχους μιας άλλης ζωής. Που κυνηγούσαμε τον έρωτα σαν το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού.. Εν αντιθέσει με το σήμερα του “one night stand” Για να διερωτάσαι την επομένη αν είχε κάποια σημασία αυτό που συνέβη την προηγουμένη. Μόνη έξοδος κινδύνου; Σφαλίστε τα βλέφαρα και ονειρευτείτε..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου