Ηγεσίες διαχειριστών. Άβουλες, δειλές, μοιραίες. Με το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια τους από την εκκρηκτική μετανάστευση του λαϊκού κεφαλαίου αυτοί: Αν δεν επιδοτούσαν με προικώα πακέτα τις ...άπορες πολυεθνικές, σφύριζαν αδιάφορα σαν Γερμανοί τουριστες σε περίοδο κατοχής.
Για να βιώσουμε κατ’ εξαίρεση εμείς την πραγματική κρίση πολύ πιο πριν από την χρηματοπιστωτική.
Δεκάδες χιλιάδες θέσεων εργασίας χάθηκαν στην σκοτεινή πλευρά του λαμπερού Ολυμπιακού οράματος τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια. Κυρίως μεσαίων επιχειρήσεων του μεταπρατικού κλάδου στην Βόρεια Ελλάδα. Τυφλωμένοι ωστόσο από τα ρεκόρ της ματαιοδοξίας και τα πυροτεχνήματα της σκηνοθετημένης ευτυχίας δεν τις βλέπαμε.
Είχε σχεδόν πειστεί ο Ελληνικός πληθυσμός από την μονεταριστική λογική του αποτυχημένου άνεργου. Πως για την απώλεια μιας θέσης εργασίας την ευθύνη έφερε στο ακέραιο η ανικανότητα ή η ραθυμία του εργαζόμενου και όχι η εργοδοτική απληστία.
Και στην αγωνία τους να το εμπεδώσουμε είχαν επιστρατεύσει ως και την τηλεοπτική ψυχαγωγία Εκείνες τις κοινωνικά ανήθικες επινοήσεις παιχνιδιών του τύπου ο αδύναμος κρίκος. Όπου ο πρώτος στεφεται νικητής δια της αφαίρεσης των υπολοίπων. .
Ο απολύτως έξυπνος. Ή ο απολύτως εύκαμπτος. Ή ο απολύτως δουλικός. Προσόντα του απολύτως απαραίτητου στο κεφάλαιο. Για να έλθει μετά ο ειδησεογραφικός σχολιασμός και να συμπληρώσει ότι: λέξεις όπως συνδικαλισμός, διεκδίκηση, συλλογικές συμβάσεις είναι χυδαίες και θα πρέπει να αντικατασταθούν.
Από την ατομική πρωτοβουλία, την ατομική σύμβαση και την ατομική διεκδίκηση. Όχι ατομική μαλακία δεν είπαν ποτέ. Απλώς δια της ένοχης σιωπής τους, μας την άφησαν ως επιλογή.. Γιατί μας είχαν διαβάσει. Καλά.
Διαστρωματωμένοι με ελάχιστες οικονομικές διαφορές έπλητταν μία προς μία τις ομάδες στις οιμωγές από τον πόνο των οποίων κλείναμε μάτια και αυτιά. Κάπου αλλού, κάπου στο υπερπέραν συνέβαιναν αυτά. Ακόμη και όταν είχαμε χαθεί στους δαιδαλώδεις χρηματιστηριακούς ναούς στα "ιερά" των οποίων εξαερώνονταν κόπια μιας ζωής, εμείς επιμέναμε στην αγορά του μετοχών του θανάτου μας πιστεύοντας πως θα υπερτιμολογούνταν!
Αλλά ο καπιταλιστικός δράκος ότι μασάει δεν το ξερνάει. Το λιωνει στη φωτιά του μεταβολίζοντάς το σε χρυσό. Χρυσό που συσσώρευσε στα σύγχρονα οικονομικά δουκάτα. Των πολυεθνικών και των μεγαλομετόχων τους.
Για παράδειγμα. Ένας μόνον μάνατζερ (sic) αμερικανικής τράπεζας εισέπραξε σε έναν χρόνο όσα χρήματα αιτείται από το αμερικανικό δημόσιο η Κράϊζλερ για να εξακολουθήσει την παραγωγή της και να μην απολυθεί κανένας εργαζόμενος!
Αυτοί ενθυλάκωσαν τον μεταλλαγμένο σε χρεώγραφα ιδρώτα μας. Στα σεντούκια τους βρίσκονται υποθηκευμένες οι ζωές μας. Μα μη σκιάζεστε. Φτάνει ένας αφέντης λαός για να τους τα μετατρέψει εν μία νυκτί σε ταπετσαρίες τοίχων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου