Πρόκειται περί εθισμού. Πολιτικής τοξικοεξάρτησης. Συρόμενο με απήγαγαν φίλοι να ρίξω μια βουτιά Την έκανα αλλά ο άθλιος με τον δημοσιογραφικό αναπνευστήρα μη τύχει και αποκοπώ της εφιαλτικής πραγματικότητας. Και ποια είναι αυτή;
Αυτή που περιγράφω ως γνωρίζετε μπορεί αποσπασματικά αλλά δίχως τον παραμικρό δισταγμό ωμά. Πως εξ αιτίας των στρατηγικών επιλογών των παρακεντέδων του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, έχουμε υποστεί τον ασθματικό πνιγμό ενός περίκλειστου έθνους.
Διαρρήξαμε τις άριστες σχέσεις που διατηρούσαμε με το Ιράν.
Τις ακόμη ισχυρότερες με την Συρία που ο πατέρας Άσαντ είχε δηλώσει πως αν πατήσει Τουρκική μπότα σε Ελληνικό έδαφος σημαίνει μέτωπο με την Συρία.
Με την Λιβύη που δια της παρέμβασης του Ανδρέα Παπανδρέου αποτρέψαμε έναν πόλεμο μεταξύ αυτής και της Γαλλίας.
Με το Ιράκ όταν το αμερικανικό αιματοκύλισμα διαδέχτηκε ένας εξ ίσου αιματηρός εμφύλιος.
Και εσχάτως καθιστάμεθα το διεθνές καλαμπούρι όταν ο ελεεινός πρωθυπουργός απασφάλισε την υπερχειλίζουσα βλακεία του, σημειώνοντας -- συντασσόμενος με τους προθύμους και το εν .."αμύνη Ισραήλ"-- πως με την Ρωσια έχουμε πόλεμο.
Κάτι σαν να λέμε πως με υπομονή και σάλιο μπορεί το κουνούπι να γ@μ#σει τον ελέφαντα!! Και όλ' αυτά δια της ρητορικής επίκλησης του διεθνούς δικαίου. Το αντίτιμο θα είναι σκληρό και θα μας αξίζει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου