ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ:

 Ένα από τα πλέον συντομότερα ανέκδοτα--Τσερτσέτηδες, Δελαπόρτες, Σαρτζετάκηδες και Πολυζωΐδηδες δεν κοιλοπονά η σημερινή Ελλάδα

Ερίζουν περί όνου σκιάς ή επί του αυτονόητου πως: είναι ο νόμος άδικος ή ο επιβάλλων αυτόν δικαστής δια των αυστηρότερων ποινών προκύπτει. Μοιάζει το δίλημμα σεξπιρικό, αλλά αν το κάνεις φύλλο και φτερό δεν είναι. 

Γιατί επί του πυρήνα του θα διασταυρωθείς με την Συνταγματική διάταξη κατά την οποία: Οι δικαστές απολαμβάνουν την λειτουργική και προσωπική τους ανεξαρτησία στηριζόμενοι, εκτός των εγχώριων και σε κανόνες του Διεθνούς δικαίου.

 Βρίθουν στις --κυρίως επί του αναθέματος των Τεμπών αλλά και άλλων δύσοσμων σκανδάλων όπως οι υποκλοπές--μιντιακές χαβούζες οι παραπλανητικές αναφορές επί του περιέχοντος του περιεχομένου της διάταξης αυτής. 

Τι συγκαλύπτουν; 

Πως δικαιοσύνη και αστική δημοκρατία είναι ποσά ευθέως ανάλογα και μεταξύ τους δια ισχυρών δεσμών συνδεδεμένα. Οι αλλεπάλληλες μνημονιακές τους αποφάσεις το επιβεβαιώνουν  πέραν πάσης αμφιβολίας.

Αυτό είναι το αίτιο και το αιτιατό της κρίσης του θεσμού που χρόνια τώρα εξελίσσεται ενώπιόν μας. Γιατί πρόκειται περί μιας αδυσώπητης πραγματικότητας που αν δεν συμφωνεί κάποιος μαζί της, τότε αλίμονο για την πραγματικότητα. 

Προβάλλεται έτσι μετ' επιτάσεως πως η δικαστική ανεξαρτησία επιτυγχάνεται δια της ισοβιότητας (και όχι μονιμότητας όπως θεωρούν κάποιοι μιντιακοί βασιβουζούκοι) και των υψηλών αποδοχών εξασφάλισης της προστασία τους, από το δέλεαρ της δωροληψίας. 

Που όμως δεν έχει αποκλειστικά την μορφή του χρηματισμού. Αλλά και των προαγωγών. 

Υπενθυμίζω την ιστορική και σκληρή φράση του Σταμούλη (γενικού γραμματέα του συνδικαλιστικού σωματείου των ΟΑΣΑ κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1990) σύμφωνα με την οποία:

"Αυτοί -- οι δικαστές --πουλούν ακόμη και την γυναίκα τους για μια προαγωγή!!" 

Και βεβαίως η φράση αυτή βρίσκει την ανταπόκρισή της στο άρθρο 90 παράγραφος πέντε του Συντάγματος κατά το οποίο:  το υπουργικό συμβούλιο της εκάστοτε κυβέρνησης ορίζει την ηγεσία των ανωτάτων δικαστηρίων.

 Ο δράκος στο καθεστωτικό και άκρως εμπορεύσιμο παραμύθι επομένως, είναι πως η ανεξαρτησία των δικαστών, επιτυγχάνεται με τον συνδυασμό της προσωπικής ανεξαρτησίας, μέσω της ισοβιότητας, των υψηλών αποδοχών για την αποφυγή χρηματισμού, και της λειτουργικής ανεξαρτησίας, δηλαδή της διάκρισης των εξουσιών. 

 

Ως προς το πρώτο, η πραγματικότητα αποδεικνύει κάπως αφελή την πεποίθηση ότι τα επαγγελματικά θηριώδη προνόμια των δικαστών, σε συνδυασμό με τη «συνείδηση του λειτουργήματος που επιτελούν,  ισοσκελίζονται δι αυτών, δεδομένου πως: Δια μιας ευεργετικής προς το κράτος τους απόφασής τους, εξοφλείται το χρέος. 

 

Άλλωστε, εντελώς απροκάλυπτα και σύμφωνα με το άρθρο 90 παρ. 5 του Συντάγματος, το υπουργικό συμβούλιο της εκάστοτε κυβέρνησης ορίζει την ηγεσία των ανωτάτων δικαστηρίων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

 

Κατόπιν αυτών μόνον οι αφελείς πείθονται πως η δικαιοσύνη είναι ή δύναται κάποτε να καταστεί ανεξάρτητη. Γιατί ; Επειδή καταπατείται βάναυσα η αρχή της διάκρισης των εξουσιών.

Βεβαίως και υπό το μεταπολεμικό καθεστώς του καπιταλισμού  έχουμε άπαντες εξοικειωθεί με το τέρας ώστε δεν μας κινητοποιεί η εκτροπή εκ του κανόνος ενός σάπιου κράτους σε όλες τις πτυχές του.

Κατά την αποφράδα περίοδο των μνημονίων, ως επίσης και κατά την ζοφερή περίοδο της πανδημίας δια πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και με απλές επικυρωμένες στα ακροατήρια υπουργικές αποφάσεις, κυβερνήθηκε η χώρα 

Και στις δύο περιπτώσεις όλα στον ίδιο κουβά. Αυτός που υποδεικνύει πως σε έκτακτες και  εύθραυστες περιπτώσεις η λαϊκή συνδρομή είναι περιττή.

Βιώνουμε την θριαμβευτική επιτυχία του πλέον δηλητηριώδους καπιταλισμου. Αυτόν για τον οποίο ο Κάφκα έγραψε πως δεν μπορείς να σπάσεις αλυσίδες που δεν βλέπεις.