Σε νύχτες αξημέρωτες διερωτώμαι πόσους άλικους νεκρούς μπορεί να χωνέψει η ανθρωπότητα δίχως να σαπίσει η ίδια. Με την απάτηντηση φωτοτυπία.
Δύο και πλέον καταματωμένα χρόνια που ξερνούν φρίκη Κυρίως στην Παλαιστίνη.
Που την μετασχηματίζει ο ..Μπίμπι σε μπάζα από κοινού με τους ανθρώπους της.
Για ν' ακολουθήσει η αμείλικτη πείνα Που τσακίζει σώματα και ψυχές. Όχι όλα και όχι όλους. Κάποιοι στέκουν όρθιοι για να μας θυμίσουν πως υπάρχουν.
Και να κινητοποιηθεί η ανθρωπότητα στο πλευρό τους.
Με συνθήματα με κραυγές με ουρλιαχτά με πανώ της εκκωφαντικής σιωπής από τα ηχεία της ψυχής.
Βγήκαν στους δρόμους της φωτιάς οι ανθρώπινες σκιές για ν αναμετρηθούν με τις δυνάμεις καταστολής. Και να νικήσουν.
Το ολοκαύτωμα δεν θα περάσει.
Οι μούμιες των χιτλερίσκων δεν ανασταίνονται κι αν η γη τρέμει το κάνει από τα ποδοδοβολητά της καρδιάς των ανυπότακτων..
Για ν' αφυπνίσουν όλες τις Ελένες και τους Γιώργηδες του κόσμου. Κυρίως τις δικές - δικούς μας..
Γιατί αυτοί μπορούν να φορέσουν τα παπούτσια των Παλαιστινίων
Είναι που στην πλειονότητά τους δεν έχουν κι αυτοί ένα πιάτο στο τραπέζι τους κι ένα μαξιλάρι αν έχουν κρεβάτι για να κοιμηθούν
«Κάθε ανθρώπου ο θάνατος αυτούς λιγοστεύει, αφού νιώθουν ένα με την ανθρωπότητα». Δεν ρωτούν έτσι «για ποιον χτυπά η καμπάνα. Και γι αυτούς χτυπάει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου