Θα ήταν απόλαυση Δελφινάριου αν δεν προκαλούσαν αίμα Στην κυβερνητική συμμορία αναφέρομαι. Που αγνοώ αν το έχετε εγκλωβίσει στην αντίληψή σας αλλά: πλέον του ημίσεως του κυβερνητικού συμβουλίου μιμούνται τον Τραμπ..
Κυρίως όταν καταδιώκει τα ΜΜΕ κατά τις συναισθηματικές του εξάρσεις.. Ωστόσο: είναι άλλο να εξοβελίζεις τον Gardian κι άλλο τα Νέα της Πετρομαγούλας!! Και βεβαίως είναι ηδονή αριστοκρατικής αισθητικής να καταδιώκεσαι από κάποιον αδιαμφισβήτητα ηλίθιο ή λαμόγιο.
Παρ' όλ' αυτά το κατά την πολιτική γεωγραφία θέμα και ανάθεμα δεν κείτεται σε αυτό το μήκος και πλάτος της εντός πολλών εισαγωγικών δημοκρατικής ζωής. Αλλά στον μεταμορντένο καπιταλισμό που αρχής γενομένης της πρέζας του εκσυγχρονισμού, τιγκάρησε στα πρεζόνια η αντιπολίτευση!!
Μια εικοσαετία τώρα βουλιάζει αυτή στη θάλασσα των παραισθήσεων και των ψευδαισθήσεων. Αλλά δίχως αναπνευστήρα. 'Εχει έτσι αποκοπεί της πραγματικότητας. Και βάζει ταμπέλα ΠΑΣΟΚ στο ΝεοΠασόκ δίχως τον"λαϊκιστή" Βαγγέλα Γιαννόπουλο. Και στο κατόπιν του ο Σύριζα του πολιτικού καθωσπρεπσιμού εντός ενός κοινωνικού ερειπιώνα.Κι απέναντί τους η BDSM δεξιά να δηλώνει δια των χειραγωγούμενων ΜΜΕ πως:
«Η αξιολόγηση πρέπει να είναι και τιμωρητική» δίχως safe word για τους αξιολογούμενους.
Αν έτσι οι δάσκαλοι γλύτωσαν από τα θραύσματα βλακείας στο Πανεπιστήμιο, τώρα θα σας δείξει η εξουσία πόσα πίδια πιάνει ο σάκκος. Μιας εξουσίας όπου το αχαλίνωτο θράσος του πορτοκαλή υπουργου, εξορίζει κατά τα πρότυπα του Λευκού Οίκου από το PRESS ROOM δημοσιογράφο, η ερώτηση του οποίου γλίστρησε ως δηλητήριο στην αίθουσα.
Με τον Βορίδη που αν δεν ήταν υπουργός θα προμοτάριζε τα τελευταία μοντέλα τσεκουριών να δηλώνει: «δεν με ενδιαφέρουν αυτά που λένε οι αριστερές εφημερίδες».Και το είπε αυτό για τον Guardian, που δεν είναι δα και το ΠΡΙΝ, ούτε καν ο Φίλαθλος των 80’s.
Αν όμως ως πρότυπο δημοσιογραφίας η σύγχρονη alt right έχει το Der Strumer, τότε όλα αυτά ταιριάζουν νύχι κρέας, το ένα με το άλλο.Δεν μένει παρά να βγει επί του πολιτικού άμβωνος ο Αδώνιδας και να υπεραστπστεί την νίκη της Κλαυδίας επί της Γιουροβιζιονικής αρένας, αμέσως μετά τα μαθήματα αρχαίων ελληνικών σε σανοφάγα.
Η επιβολή του καθεστωτικού αφηγήματος -- κατά πως γράφει ο Γιώργος Τδιαντίκος-- είναι μια τέχνη που ξεκινάει από τον Βιτριολίξ στο «Αστερίξ και η Τάφρος» και καταλήγει σε συστεγαζόμενους πολιτικά με την κυβέρνηση ακοίμητους ινφλουένσερς. (μπορεί και κυριολεκτικά, δεν ξέρεις από πού να φυλαχτείς σήμερα).
Δεν εικονογραφούν απλά το «ιδιοτελές κακό» που λέει ο Μπατάιγ, αλλά συνθέτουν μια κατάσταση συνέργειας.
Πόσες μέρες επί παραδείγματι παρήλθαν των οιμωγών και των μύδρων για το «παπούτσι πάνω από την Ακρόπολη» από εκείνο το κομμάτι της ιστορικής υπερευαισθησίας και πόσες μέρες πήρε στις κενές περιεχομένου περικεαλαίες πήρε ν αντιληφθεί πως ούτε μια ψήφο δεν θα χάσει η κυβέρνηση από αυτή τη φάση και τις παρόμοιές της;
Ακόμα και οι πιο ανιδιοτελείς «τριριγομάχοι» μοιάζουν να μην μπορούν να συλλάβουν τι σημαίνει να τα βάζεις με μαύρες τρύπες της πολιτικής, που απορροφούν κάθε είδους ενέργεια, θετική και αρνητική.
Ναι, αλλά πώς ξεφεύγεις από την μαγνητική έλξη τους; Ίσως, λέγοντας κάτι άλλο, για αλλαγή, κάτι. Κάτι που να μην έχει να κάνει μόνο με τα προφανή, αλλά με τον τρόπο που μεταξύ μας συναναστρεφόμαστε. .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου