Πέφτουν ένα προς ένα τα επί του δικαίου προσωπεία. Αρχής γενομένης από το διεθνές στον βωμό του οποίου και εν ονόματι της φασιστοουκρανίας η κυβέρνηση της μειοδοσίας θυσιάζει. Όσοι είχαμε την θεία τύχη να σταθούμε στο αμφιθέατρο του Ρούκουνα γνωρίζουμε άριστα πως:
Πρόκειται για μια ακόμη μούφα, προκάλυψη του δικαίου του ισχυρού.
Αφορμής έτσι δοθείσης του εξαπελυθέντος από τον Ερντογάν πογκρόμ κατά του Ιμάμογλου, ένα μικρό άλμα επαρκεί στην διασταύρωσή σου με: Τον αποκλεισμό του νικητή των Ρουμανικών εκλογών από τις προσεχείς πολιτικές αναμετρήσεις.
Γιατί αυτός δεν ήταν αρεστός στην εξουσία του δικτατορικής υφής ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Με την πολιτική γκραβούρα να ολοκληρώνεται από τον επίσης αποκλεισμό για ήσσονος σημασίας λόγους της Λεπέν από τις εκλογές.
Ηλίου φαεινότερο πλέον πως τα περί δικαίου Βυξελιώτικα φληναφήματα αποκαλύπτουν πως: Εξαντλήθηκαν τα προσωπεία που κάλυπταν τα απεχθή πρόσωπα ενός Μεσαιωνικού αυταρχισμού.
Η καθ’ ημάς απόδειξη καταγράφεται στην επικύρωση των Μνημονίων του κοινωνικού αφανισμού για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Ως ο λαός δεν είναι το κράτος αλλά αποτελεί τμήμα της περιουσίας ενός μονάρχη που επί του μεταμοντέρνου καπιταλισμού καλείται Αγορά- Τράπεζες.
Γι αυτό και όταν η κοινωνία εξέρχεται στους δρόμους της απεργιακής φωτιάς, η δικαιοσύνη την αντιμετωπίζει δια της βιομηχανικής παραγωγής αντιαπεργιακών αποφάσεων.
Δεδομένης και της απουσίας υψιπετών δικαστών της μορφής ενός Σαρτζετάκη, Δελαπόρτα, Πολυζωΐδη και Τσερτσέτη, οι συντεταγμένες του άστρου της δικαιοσύνης --που ο Ελύτης ύμνησε από το άξιον εστιν του-- έχουν εξαφανιστεί.
Και ως εκ της απουσίας της σε τι άλλο θα εξελισσόταν η αστική εξουσία ει μη μόνον μιας καλά οργανωμένης και θεσμοθετημένης ληστείας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου