Αλλεπάλληλοι οι συναισθηματικοί ακρωτηριασμοί. Καθημερινοί θάνατοι ώσπου να έρθει ο ένας και ο οριστικός. Μαύρες τρύπες απορροφούν τις ψυχές μέσα από τα μάτια σου σαν άστρα στον επιθανάτιο ρόγχο τους. Κι αλίμονό σου. Γιατί από την ξέρα σου θυμάσαι τα του κοσμου. Τότε που το βλέμμα τους αγκάλιαζε διάπλατα την ζωή σου. Που τώρα στενεύει. Κυρίως τις νύχτες του οδυνηρού απολογισμού. Καρφώνεις μ’ αγωνία τη ματιά σου στο ταβάνι αλλά εισπράττεις μια καταστροφικη σιωπή. Για να διερωτάσαι. Αν είμαι ότι έχω κι αυτό που έχω έχει χαθεί τότε ποιος και τι είμαι; Μίλα μου ρε Κωστή.. Κι εσύ Κώστα.. Κι εσύ Βασίλη. Προσδιορίστε με. Ποιος θεός σας σφράγισε τόσο πρόωρα τη βίζα; Γιατί ήρθε η ώρα που δεν έχω χάσει απλως το υποκείμενο της επιθυμίας μου αλλά αυτή την ίδια την επιθυμία για ζωή.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου