Ο σχολιασμός μου επί αναρτήσεων φίλων ή εχθρών είναι κάτι σαν τις σπάνιες γαίες. Αλλά δεν πρόκειται περί υπεροψίας ή απαξίας. (καμιά φορά συμβαίνει το δεύτερο..)
Ο χρόνος σε σχέση με την περιπέτεια της υγείας μου είναι απαγορευτικός.. (χθες βράδυ επί παραδείγματι έπεσα σε λήθαργο με τα φάρμακα εγκαταλειμμένα στο κομοδίνο).
Τινάζομαι όμως σαν ελατήριο όταν θυμώσω ή κινητοποιηθώ συναισθηματικά. Εν προκειμένω συνέβη το δεύτερο επί μιας ανάρτησης --μάλλον φίλου για να μου κοινοποιηθεί κάτι χιλιάδες είναι τα ψηφιακά μου αδέλφια συγχωρείστε με-- αφορμή της οποίας ήταν το άλλοτε μαγευτικό ΕΛΑΦΟΝΗΣΙ..
Και τη σχολίασα. Ιδού:
Άστραψε το φλας σου αδελφέ σε εικόνες που με είχαν μαγέψει. Δέκα χρόνια καλοκαιρινής ραστώνης για να επιβεωθεί πως κόσμος κι όνειρο ένα πράγμα ήταν. Εκεί στο Λαφονήσι. 1980 1990
Θ' άντεχα και τα εκατό χρόνια μοναξιάς του Μαρκές αν το μπάνιο μου από κοινού με τους δύο γιους μου (ο τρίτος δεν είχε ακόμη γεννηθεί) το έπαιρνα εκεί στον πρωτόγονο Σίμο.
Βουτιές στον Σίμο ομομόναχος. Πλάι στο σκάφος μου. Κι ο Λάμπης ο αγωνιστής με το καΐκι παραδίπλα. Και με την προσδοκία της μεταφοράς κάποιας τουριστικής ψυχής για την επιβίωση.
Αστακό το μεσημέρι στου συναγρίδα --κατά κόσμον Μεντή άπαντες είχαν παρατσούκλια-- πλάι στο εκκλησάκι. Αστακό ολόφρεσκο πέντε δραχμές.Ντρεπόμουν και τον πλήρωνα σε διπλάσια τιμή.
Αμπελοφάσουλα και κανταΐφι η γιαγιά που της τράβαγα ρουφηχτά φιλιά και γελούσαμε. Διαμονή στο φτωχικό (τρια δωμάτια όλα κι όλα) του Μπαρμπούνη (Λάμπης Μεντής) με τις επτά κόρες.
Ήμουν εκέι όταν έχασε τη μία από έναν μεθυσμένο καθηγητή σε αυτοκινητικό έξω από την Πούντα στη δημοσιά. Μόλις είχε περάσει στις πανελλαδικές. Ανείπωτος Θρήνος..
Είκοσι σπίτια όλα κι όλα και άμμος.
Ερχόταν ο καριόλης ο έμπορος απ' απέναντι την Νεάπολη και τους ληστευε την ψαριά μπιρ παρά. Υπό την απειλή πως θα την εγκατέλειπε να μαρακιάσει στην προβλήτα. Συναγρίδες τσιπούρες σαγροί αστακοί.
Ε, μετά την γνωριμία μας θα μ' έχετε σπουδάσει. Το ευαίσθητό μου σημείο εκτίναξης κάπως όπως ενός αιλουροειδούς. Πούστη θα σε γαμήσω είπα. Θύμωσα. Υψώθηκαν οι πόροι μου σαν πευκοβελόνες.
Τους μάζεψα στο φτερό το δεύτερο καλοκαίρι και τους έβαλα να στήσουν συνεταιρισμό αφού προηγουμένως ανοίξαμε μια πλινθόκτιστη αποθηκούλα στο αυτοσχέδιο λιμανακι την οποία διαμορφώσαμε σε ψυγείο. (η πολιτική μου αλφαβήτα ήταν αυτά..)
Για να μην κινδυνεύει η ψαριά να καταστραφεί. Και την έστησα στον εμπορο. Ευγένιε μίλα εσύ εμείς δεν ξέρουμε.. Τρέλα. Ηδονή. Την κάβλα του οικονομικού βιαστή ένιωσα. Εκσπερμάτωση.Γιατί ήρθε ο σκατόπουστας υπό τον ίδιο εκβιασμό. Αλλά κοιτώντας με αυστηρά και παράξενα.
"Εσύ ποιος είσαι" ρωτάει..
" Ο γαμιάς σου" απαντώ και παγώνει σαν να τον είχα χώσει στο ψυγείο.
"Λοιπόν καθίκι για την ψαριά θέλουμε τόσα. Διαφορετικά ξεκουμπίσου.. Κι άρχισε ο Οβραίος το θεατρικό κλάμα.Αλλά τα πληρωσε θέλοντας και μη.
Γλέντια μαζί με δάκρυα.
Οι φωτογραφίες μου από τότε κυριαρχούσαν ακόμη και μέσα στα σπίτια τους. Ο άνθρωπός μας έλεγαν. Παρατούσα τους γιους και ήταν εικοσι ζευγάρια μάτια που τους πρόσεχαν
Ονειρεμένα φεγγάρια. Βουτούσες στον Σίμο και είχες διαυγή εικόνα στα είκοσι μέτρα βάθος. Πεταλίδα έβλεπες ολοκάθαρα.. Ριγούσα στη σκέψη κάθε Μάη καμπανάκι καθόδου στον δικό μου ομφαλό της γης.
Μα από το βρώμικο 1989 και μετά έμπλεξα με τον Εφιάλτη νούμερο ένα. Τον Μητσοτάκη. Με τα τρία τέταρτα της μίσθαρνης δημοσιογραφίας εναντίον μου. Και μαζί με μερικούς πολιτικά υποψιασμένους και κοινωνικά ευαίσθητους φέραμε ξανά τον Αντρέα στην εξουσία από το ιστορικό 29.
Και ξαφνικά ήρθε το δεύτερο πρόσωπο των Ιανών. Όπου περνούσα μου χάϊδευαν την πλάτη.. Ψεύτες υποκριτές Φαρισσαίοι.
Ξαναπήγα το 2000 Πλάκωσε όλο το χωριό. Έριζαν ποιος θα με φιλοξενήσει. Μόνο που το λαφονήσι που σ' έπαιρνε πιωμένος ο καρακούκος με το καΐκι του από την πούντα και πάντα αναριωτόμουν πως διάβολο ελισσόταν ανάμεσα στους δυο υφάλους στη μπούκα του λιμανιού απαντούσε .
Ξέρει ρε μοναχό το δρόμο του.
Γιατί το ελαφονήσι δεν ήταν πια το ίδιο. Η άμμος; Άσφαλτος και τα καΐκια φέρυ μποτ --επί μιας διαδρομής δέκα λεπτών κολυμπώντας με τις βαλίτσες την έφερνα βόλτα-- για να μεταφέρουν τα μαύρα λάδια των μηχανών.
Δεν έμεινα. Ανέσυρα τις εικονες από το θησαυροφυλάκιο της ψυχής έκλεισα τα μάτια και δεν επέστρεψα ποτέ ξανά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου