Η γνωριμία μας προέκυψε μετά από μια ηχοεικαστική συνέντευξή του επί των Ελληνοτουρκικών. Που ως απεδείχθη ήταν δημιουργική γιατί μετεξελίχθηκε σε δείπνο. Εξαίρετος επιστήμονας αξιοζήλευτος πατριώτης.Όχι όμως εθνικιστής. Χαώδης η διαφορά μεταξύ των δύο όρων. Μην επαναλαμβάνομαι. Σε κάποια στιγμή με αιφνιδίασε αντιστρέφοντας ένα ερώτημά μου. "Εσύ Ευγένιε απέναντι στο επιθετικό Τουρκικό κράτος ποια θέση θα έπαιρνες;" Απάντησα δίχως δεύτερη σκέψη προσχωρώντας σε μια θέση του αντάρτη γονιού μου. "Δεν θ' απειλούσα με το πιστόλι στο τραπέζι αν δεν ήμουν αποφασισμένος να πατήσω την σκανδάλη" Έδειξε να εντυπωσιάζεται.Το απόδειξε μερικούς μήνες αργότερα όταν δια μέσου της γραμματείας του μου ζήτησε την άδεια να την χρησιμοποιήσει σε μια διάλεξή του επωνύμως. Για να της αποκριθώ ως εξής: Πως ότι εξέρχεται της ψυχής μας πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά είναι πλέον κτήμα όλων και όχι δικό μας.. Αυτό ήταν το ήθος του Σαρρή και όχι εκείνο της Ραμπούση που είδε συνωστισμό στην εκ της μητρός μου καταγωγής Σμύρνη αντί της σφαγής τη συνδρομή των αγγλογαλλικών πολεμικών πλοίων που έκοβαν επί των πλευρών τους τα χέρια των κυνηγημένων από τους ασύντακτους Τσέτες στην προκυμαία. Καταφεύγω έτσι σε μια μελωδία με τον Γιώργο Νταλάρα επειδή παρά την πλήρη υψιπετών αλλά υποτονικά αποδοθέντων μηνυμάτων Αστρομάτα, η τραγωδία της Κύπρου με συγκινεί πιότερο αν υπάρχει αυτό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου