ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ

 Πέφτουν ένα προς ένα τα επί του δικαίου προσωπεία. Αρχής γενομένης από το διεθνές στον βωμό του οποίου η κυβέρνηση της μειοδοσίας θυσιάζει. 

Όσοι είχαμε την θεία τύχη να σταθούμε στο αμφιθέατρο του Ρούκουνα γνωρίζουμε άριστα πως: Πως πρόκειται για μια ακόμη μια μούφα, προκάλυψη του δικαίου του ισχυρού. 

 

Αφορμής έτσι δοθείσης του εξαπελυθέντος από τον Ερντογάν πογκρόμ κατά του Ιμάμογλου—από τον οποίο πέραν του αποκλεισμού του από τις επερχόμενες εκλογές το δικαστήριο αφαίρεσε και το πτυχίο—μ’ ένα μικρό άλμα εύκολα διασταυρώνεσαι με τον αποκλεισμό του νικητή των Ρουμανικών εκλογών από τις προσεχείς πολιτικές αναμετρήσεις. 

Γιατί και αυτός δεν ήταν αρεστός στην αφανή εξουσία που σήμερα κανοναρχεί τις τύχες της ανθρωπότητας. Με την περιπέτεια του Μιλόσεβιτς να επιβεβαιώνει την δράση της.

Αποκλειομένης επίσης για ήσσονος σημασίας λόγους και της Λεπέν (ανεξαρτήτως των πολιτικών συναισθημάτων που τρέφω έναντί της) από τις επόμενες προεδρικές εκλογές, είναι πλέον ηλίου φαεινότερο πως η παραγωγική μηχανή του αστικού δικαίου χάνει λάδια. 

Ή εξαντλήθηκαν τα προσωπεία που κάλυπταν τα απεχθή πρόσωπα ενός Μεσαιωνικού αυταρχισμού. 

Η καθ’ ημάς απόδειξη καταγράφεται στην επικύρωση των Μνημονίων του κοινωνικού αφανισμού για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Ως ο λαός δεν είναι το κράτος αλλά αποτελεί τμήμα της περιουσίας ενός μονάρχη. 

Γι αυτό και όταν η κοινωνία εξέρχεται στους δρόμους της απεργιακής φωτιάς, η δικαιοσύνη την αντιμετωπίζει δια της βιομηχανικής παραγωγής αντιαπεργιακών αποφάσεων. 

Δεδομένης και της απουσίας υψιπετών δικαστών της μορφής ενός Σαρτζετάκη, Δελαπόρτα, Πολυζωΐδη και Τσερτσέτη, οι συντεταγμένες του άστρου της δικαιοσύνης --που ο Ελύτης ύμνησε από το άξιον εστιν του-- έχουν εξαφανιστεί. 

Και ως εκ της απουσίας της σε τι άλλο θα εξελισσόταν η αστική εξουσία ει μη μόνον μιας καλά οργανωμένης και θεσμοθετημένης ληστείας; 

Γρηγορείτε...