Στην καταστροφική σιωπή του υπολογιστή και του βυθού προελαύνει νικηφόρα η μοναξιά. Κυρίως όταν μετράς απώλειες οριστικές. Που αίφνης σε πλαισιώνουν σαν σκιές. Ώσπου να καταλήξεις σκιά κι εσύ αλλά του εαυτού σου. Ακρωτριάζεσαι.. Ψάχνεις υποκατάστατα στην τεχνολογία αλλά στο φτερό αντιλαμβάνεσαι πως αδυνατεί να σε τυλίξει μια κρύα νύχτα. Κι ο κόμπος στον λαιμό μοιάζει με ασθματικό πνιγμό. Μια ξέρα – μαρτύριο είναι η μοναξιά. Που ναι σου έσωσε την ναυαγισμένη ζωή για να σε βασανίζει όμως δια βίου. Θυμίζοντάς σου τα του κόσμου..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου