Καμιά φορά πνίγομαι στο αίμα του δειλινού.. Γιατί παίρνει ζωή η λάβα της ηφαιστειακής νιότης μου μέσα από ασπρόμαυρες ή έγχρωμες φωτογραφίες. Που δεν έχουν ξεθωριάσει από την έκθεση στην ψευδαίσθηση της φωταγωγημένης πραγματικότητας. Κρατήθηκαν ερμητικά κλειστές στην οθόνη του μυαλού. Το θησαυροφυλάκιο των ανόθευτων και αμόλυντων σπόρων της αναλογικής ζωής. Που το αίμα της τροφοδοτούσε το συναίσθημα και όχι το «παραίσθημα» της ψηφιακής που την διαδέχτηκε.. Παίρνω έτσι τους δρόμους της άγριας νύχτας για να τους δώσω πνοή φυσώντας πάνω τους. Δεν είμαι όμως θεός και καταρρέω..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου