Μια εξομωλόγηση ελεγεία.

  

Παρακαταθήκη. Για να ξέρετε ποιον έχετε κάνει διαδικυακό φίλο Κι όστις διαφωνεί ας αποχωρήσει. Έτσι να εκληφθεί. Γιατί μετά από κάθε χήμειο όπως συχνά πυκνά έχω γράψει δεν ξέρω αν θα υπάρξει νόστος στη ζωή. Υπήρξα τυχερός στην ατυχία μου σχεδόν παντού. 

Άτυχος στον καρκίνο μου που εντάσσεται μεταξύ των οκτώ ετησίως ανά τετρακόσιες χιλιάδες των δέκα εκατομμυρίων του πληθυσμού μας. Τυχερός στην επικεφαλής της ομάδας γιατρών --  των οποίων είναι η κυρία Μιχάλη --του Γεννηματά που δίνουν μάχες ομηρικές για την ζωή μου.

 

Άτυχος στο ότι είμαι γόνος .."μιασμάτων" κομμουνιστών κατά τη μετεμφυλιακή συμμορία, αλλά:  Τυχερός στους αντάρτες γονείς μου που δεν με προσηλύτισαν βίαια στην ιδεολογία τους, επιμένοντας στην μόρφωσή μου που θα μου εξασφάλιζε την προσωπική μου επιλογή. Κατάσταση που αποστήθισα και την μετέφερα αυτούσια στην ανατροφή των τριών γιών μου  

 

Τρεις διατάξεις περιείχε το γονικό μου σύνταγμα: «Πρώτοι στα μαθήματα πρώτοι στον πολιτικό αγώνα. Προσέχουμε που βάζουμε την υπογραφή, την ψήφο και αυτό που εξέχει στ’ αχαμνά μας. Και εν τέλει όπου οσφρανθούμε μπάφο ή πρέζα την κάνουμε μ ελαφριά πηδηματάκια.Όλα τα΄άλλα επιδιορθώνονται ή αποκαθίστανται. 

Τι πέτυχα; 

εγώ ο μεγάλος μου σε τραπέζι του πράγματι άγιου πατέρα αντάρτη Πυρουνάκη
 

Την παραγωγή τριών επιστημόνων χρήσιμων στην κοινωνία. Άτυχος όμως ως προς το γεγονός πως υπήρξα κατά μια ομολογία γοητευτικός συνέπεια αυτού να είναι τρεις με ευθύνη μου αποτυχημένοι γάμοι γιατί επί πλέον λατρευα το γυναικείο φύλο. 

εδώ με τους άλλους δύο στην πανεπιστημιακή κοινότητα πια..

Κάτι που με δέσμευε στις κινήσεις μου γιατί οι υποχρεώσεις μου εξ αιτίας των παιδιών ήταν αβάσταχτες για την ελαφρότητα του απείθαρχου «είναι» μου. 

Παρ’ όλ αυτά δεν έχω μετανιώσει ούτε προς κεραία για το παρελθόν μου. Γιατί εγκολπώθηκα μια φράση του Βενιαμίν μου, του Έκτορα που σε ερώτησή του και σε ηλικία οκτώ ετών «γιατί μπαμπά χώρισες την Βασω (η αεροσυνοδός και δεύτερη σύζυγος και μητέρα του δεύτερου γιου μου) αφού είναι τόσο καλό κορίτσι;» όταν συνήλθα του αιφνιδιασμού μου, του απάντησα πως: 

«Αν δεν το ειχα κάνει δεν θα είχες γεννηθεί εσύ» Νομίζοντας πως τον έχω εγώ ξαφνιάσει αλλά: «Καλά της έκανες» αποκρίθηκε ο παιδικός και ακοινωνικοποίητος ακόμη παιδικός εγωισμός. 

Ο διάλογος αυτός υιοθετήθηκε από την φίλη και καθηγήτρια του ΕΚΠΑ ψυχολογίας Χριστινα Αντωνοπούλου κι όταν τέθηκε σε σχετικο ερωτηματολόγιο μη σας πω τις απαντήσεις που πήρε!! 

Έπομένως δεν μετανιώνω για τις πράξεις μου γιατί αν το τολμούσα θα διέγραφα τον καρπό από αυτές, αλλά για τις είτε από έπαρση είτε από φόβο παραλείψεις μου που ασφαλώς θα μου πλούτιζαν πολλαπλασιαστικά τις γνώσεις και τις εμπειρίες μου τις οποίες έχω στερηθεί. 

Επειδή πλούτος για μένα δεν υπήρξε ποτέ το χρήμα. Μέσο εξαγοράς της αξιοπρέπειάς μου ήταν. Στον μανάβη τον μπακάλη και τον χασάπη και τίποτα πέραν αυτών. (Στις φωτό το οικογενειακό μου δεντρο. Ο πατέρας μου η μητέρα μου και τα βασανάκια μου ...)