" Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε , ψυχές! Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου, Μην τ' αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου! " Ο φίλος Βασίλης Λέκκας για τον Κωστή Παλαμά.. Δάσκαλοι του έθνους δεν ήταν μόνον ο Παπανούτσος ή η Αλεξίου και ουκ έστιν αριθμός τόσων άλλων αρχής γενομένης από τον χειρόνακτα αυτοδίδακτο της γειτονιάς και τους ΕλύΤη ή Ρίτσο. Γαλουχήθηκα να τους διαλέγω από μικρός. Από κοντά και τους φίλους μου. Με το μικροσκόπιο.. Κυρίως εκείνους που αποκάλυπταν μεγάλες αλήθειες. (Γιατί υπήρχαν και οι μερμηγκοφάγοι αληθοφανείς. Που υπεράσπιζαν μιαρές ιδέες τάχα ως αλήθειες. Που στην πραγματικότητα απαξίωναν την ζωή κι έστελναν τους άλλους στον θάνατο. ) Ένας εξ αυτών ο μεγάλος Ζακυνθινός, που του δειλινού απλωμένου στον ορίζοντά μου, τον έφερα κατά νου. Στον Δημήτρη Λάγιο αναφέρομαι. Που έσβησε όταν το άστρο του έλαμπε σαν ολόγιομο φεγγάρι. Χάθηκε από τις συντεταγμένες μου ξαφνικά πριν καλά καλά κλείσει τα 35. Κι ο άλλος ο μουσουργός Κώστας Ευαγγελάτος. Αδελφός κατ' ουσία και όχι κατά ληξιαρχική πράξη. Που χάθηκε πριν δύο χρόνια κι αυτός. Για ν ακρωτηριαστώ. Τι θεός είναι αυτός που παίρνει τους καλλίτερους για να μείνουμε με τους τσιφτετέλληνες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.