Είναι εξοργιστικοί. Με τα εγκλήματα ν’ αποτελούν πλέον θέμα μέσου στατιστικού όρου, εξέρχονται σκυλεύοντας επί των πτωμάτων με δάκρυα φαρισαϊσμού. Ως κλαίουσες ιτιές. Νυν υπέρ πάντων η επικοινωνία. Η προσωπική προβολή. Ο δεκάρικος των ένθεν κακείθεν (τηλεοπτικών τε και μη) ψώνιων στο τρίλεπτο της δημοσιότητας. Ως επικαιροποιημένοι Σέρλοκς Χομς. Υποδείξεις αφ’ υψηλού. Για τ’ όπλο του φονικού. Την ιατροδικαστική έκθεση. Το DNA.. To κίνητρο. Συνεντεύξεις ανακριτικού περιεχομένου. Τύφλα νάχει ο Χρυσοχουντίδης. Στάλα δάκρυ δεν έχει στο μεταξύ χυθεί για το δράμα ενός ολόκληρου λαού. Ξεπέρασαν τις δέκα χιλιάδες οι αυτόχειρες της ανωνυμίας.. Και τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων επίσης. Στα βουβά έφυγαν Γιατί κατά πως λέει μια Κρητική μαντινάδα, το να πονάς και να το λες αυτό δεν είναι πόνος. Φτάνει να κλαις και να πονάς και να το ξέρεις μόνος.. Μέρες παράνοιας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου