Πρώτο ταξίδι

 Όταν παιανίζουν ύμνοι που προκύπτουν από τους τιτανοτεράστιους ποιητές μας καταλήγω ευάλωτος συναισθηματικά. Κάτι σαν ζυμάρι. Ίδία όταν κάποιοι με παραπέμπουν στα επαναστατημένα νιάτα μου. Σύρομαι σαν από αυτόματη διαδικασία στο νεκροταφείο των αναμνήσεων απ' όπου φωτίζονται από νοητικά καντηλέρια οι φωτό των συναγωνιστών που έχουν οριστικά χαθεί αλλά μόνον βιολογικά. Γιατί παντα θα ρέει ένα δάκρυ στη θέα τους.