Λιθαράκι ασήμαντο είναι αυτό που θα προσθέσω στη δημόσια κριτική της ταινίας για τον Στέλιο. Ο λόγος είναι πως τον γνώρισα σαν ένα φλας στην ζωή του. Όταν ο Βασίλης ο Βασιλικός στο προαύλιο της ΕΡΤ μου φώναζε σαν παλαβός πάμε Ευγένιε να ντύσουμε τον Στέλιο γαμπρό στον γάμο του με την Βάσω.
Αυτοί που τον γνώριζαν καλλίτερα όλων μας ήταν ο Παύλος ο Γεραμάνης και ο Γιώργος ο Λιάνης.
Εκεί στην Αγία Παρασκευή σε βρεφονηπιακή δημοσιογρφική ηλικία εγώ τον άκουσα να παίζει και να τραγουδά λάτιν κι εντυπωσιάστηκα.
Γιατί ως πριν τον είχα συνδέσει με την Ζιγκουάλα και την Μαντουμπάλα κάτι που απέτρεψε να έχω την καλλίτερη γνώμη γι αυτόν, αφού δεν είχα τόσο ωριμάσει ώστε να κρίνω το μέταλλο της φωνής του, αλλά και τις ανάσες του.
Συναντηθήκαμε δύο τρεις φορές ακόμη η μία στον Θεολόγο και τότε τον θεοποίησα για την πολιτική και κοινωνική ηθική του.
Ένιωθε ό,τι τραγουδούσε και η υπερβολή που τότε είχε ακουστεί πως κρατικοποιείστε τη φωνή του, δεν απείχε των προσδοκιών του λαού.
Πράγματι ήταν ιδιόρυθμος όπως είθισται κάθε μεγάλος καλλιτέχνης αλλά ταυτοχρόνως ήταν προσηνής και απλός χάρις στην κυρά Γεσθημανή.
Με τους πρωταγωνιστές της ταινίας να το αποδίδουν παραδειγματικά.
Αυτό που με προβλημάτισε ήταν η σκηνοθεσία αλλά είναι άλλης τάξης μεγέθους το ζήτημα αυτό.. Το θέμα είναι ότι αυτός ο τόπος κατά καιρούς γεννά ανθρώπους ειδικού βάρους που είναι αδύνατον να τους σηκώσει στις αδύναμες πλάτες του.
Παράδειγμα: Ελάχιστα πριν από το τέλος της ζωής του τον ρωτά ένας εκ των εκλεκτών της δημοσιογραφικής βλακείας -- ο Ευαγγελάτος-- στον Σκάει ξεφτίλες τότε: Τι σχέδια έχετε για το μέλλον, με τον Στελάρα ν' απαντά: Σχέδια για μένα κάνει σήμερα ο χάρος!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου