ΕΙΧΑ ΚΙ ΕΓΩ ΕΝΑΝ ΣΚΥΛΟ...

 Επιτρέψτε μου να θρηνήσω στην επέτειο του προ ολίγων μηνών θανάτου του Γιόχαν μου. Ένα Ροντ Βάιλαντ ήταν. Τρυφερός σαν κανίς αλλά και πολέμαρχος ακόμη και αν με κοίταζες στραβά.Στη θέα του και μονον κοκάλωνες. Στεκόταν δίπλα μου με το αγέρωχο και άγρυπνο βλέμμα του φύλακα αγγελού μου. Πέθανε σχετικά νέος από καρδιά με το πρόβλημα να είναι εκ γενετής. Νοιώθω απίστευτες ενοχές που δεν το οσφράνθηκα. Ίσως να τον είχα σώσει. Πλην ηχηρών εξαιρέσεων οποιαδήποτε σύγκριση της εμπιστοσύνης που έτρεφα γι αυτόν σε σχέση με τον σύγχρονο Νεοέλληνα θα ήταν ανίερη. Καταφεύγω έτσι στον Κώστα Χατζή για να παρηγορηθώ