Απόπειρα συναισθηματικής επικοινωνίας μαζί σας θα χαρακτήριζα το πόνημα αυτό. Γιατί άγγιξα το έσχατο όριο των ανθρώπινων αντιστάσεών μου στις αλλεπάλληλες επιθέσεις ενός θεριού. Πλέον η μάσκα οξυγόνου είναι κολλημένη σε εικοσιτετράωρη βάση στο πρόσωπό μου.
Και την ερχόμενη Δευτέρα θα εισαχθώ στο νοσοκομείο με την επικεφαλής των θεραπειών μου γιατρό σε επιφυλακή εν όπλοις.
Εκείνο που από τα συμφραζόμενα έχω αντιληφθεί είναι πως το εισιτήριο κόπηκε με μικρές πιθανότητες επιστροφής.
Έτσι αν ως την μεθεπόμενη εβδομάδα δεν δηλώσω παρουσία θα σημαίνει πως: Το κρυφτό με τον Άδη θα έχει λάβει τέλος. Επειδή κάθε φορά που ερχόταν αυτός εγώ δεν ήμουν εδώ και αντιστρόφως. Κάθε φορά που πήγαινα εγώ αυτός δεν ήταν εκεί.
Θέλω κατόπιν αυτών να κλείσω την ζωή μου με μια επωδό. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα απ’ όσα εντός των οποίων έχω πρωταγωνιστήσει. Γιατί αν έχω πράξει κάποιο κακό δεν θα συνέτρεχε το καλό που το είχε ακολουθήσει.
Επί παραδείγματι:
Με είχε ο τρίτος μου γιος σε ηλικία επτά ετών ρωτήσει παραλυτικά το εξής: Μπαμπά γιατί χώρισες τη Βάσω (μητέρα του μεσαίου μου γιου) που είναι τόσο καλό κορίτσι; Συνήλθα ευτυχώς ακαριαία για να του απαντήσω πως αν δεν το είχα κάνει δεν θα είχες γεννηθεί εσύ!! Για να φωτιστούν τα μάτια του από τη λάμψη ικανοποίησης του παιδικού εγωισμού.
Επομένως:
Η ιστορία δεν παραγράφεται και κυρίως δεν διαγράφεται. Συγχωρείστε με αν κάπου κάποιον έχω βλάψει ή οικτίρετέ με αν αδίκως το έχω πράξει. Υπήρξα όμως. Κι ήπια τη ζωή ως την τελευταία της γουλιά..
(το μήνυμα αυτό αγνοείστε το εσείς αλλά όχι και η εφορία γιατί οι οφειλές μου δεν έχουν ...τακτοποιηθεί!! )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου