Επειδή θα έχετε διαβάσει μαλακίες εν σειρά σε σχέση με την Αμερικανική ουτοπία που καλείται εκλογές, να καταθέσω γεγονότα κι όχι ερμηνείες έτσι ούτως ώστε να εξάγετε ασφαλή συμπεράσματα. Αρχής γενομένης του καθεστωτικού γελωτοποιού (Τραμπ) να καταλήξουμε στην καθεστωτική ορντινάντσα (Χάρις) :
- Ο Ντόναλντ Τραμπ των είπα ξείπα για τις αμβλώσεις επικέντρωσε τα βέλη του σε δύο πληγές:
α) Οικονομία και
β) Πόλεμος.
Η Κάμαλα Χάρις πετούσε εξανθήματα σε ότι αφορούσε την οικονομία ή τον πόλεμο δίνοντας έμφαση αντίθετα, επεδίωξε να μείνει η συζήτηση μακριά από αυτά και ειδικά από την οικονομία και έδωσε σε: α) “την απειλή κατά της δημοκρατίας (της ποιας; ) και β) δικαίωμα αμβλώσεων
- Από άποψη αναφοράς σε εκλογικά γκρουπ και για να βρει “αυτούς που θα έκαναν τη διαφορά”, ο Τραμπ απευθύνθηκε καίρια σε τμήματα της εργατικής τάξης, ειδικά της “λευκής”, αλλά και της “νόμιμης” μετανάστευσης (ακόμη και όταν ανέπτυξε αντιμεταναστευτική ρατσιστική ρητορική), υποβαθμισμένα “μεσαία” στρώματα, ειδικά της υπαίθρου.
Η Χάρις επικέντρωσε σε γυναίκες (με συγκεκριμένο και περιοριστικό τρόπο), σε Λατίνους (μιλώντας όμως παράλληλα για ” έλεγχο συνόρων” ), μουσουλμάνους (έχοντας όμως φθορά από στήριξη γενοκτονίας σε Παλαιστίνη) και δήθεν “μετριοπαθείς Ρεπουμπλικάνους”, ανεμίζοντας την υποστήριξη από (εγκληματία πολέμου) τον Ντ. Τσένι, την κόρη Μπους, τον Σβαρτσενέγκερ και άλλα γελοία πρόσωπα.
- Ο Τραμπ σήκωσε δημαγωγικά και έντονα το θέμα του πληθωρισμού που κατατρώει το εισόδημα εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών, ενώ η Χάρις προτίμησε να προβάλλει τους ρυθμούς ανάπτυξης που βασικά έκλεινε το μάτι προς το “επιχειρείν” .
- Ο Τραμπ δήλωσε ότι θα “τελειώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία που επιβαρύνει τις τσέπες των Αμερικανών”, η Χάρις είπε ότι θα τον συνεχίσει ως τη νίκη του Ζελένσκι.
- Ο Τραμπ είπε ότι θα βρεθεί στο πλευρό του δολοφόνου Νετανιάχου, η Χάρις απάντησε πως είναι ήδη ανεπιφύλακτα στο πλευρό του.
- Ο Τραμπ τοποθέτησε έντεχνα την Χάρις και τους Δημοκρατικούς σε θέση και ρόλο εκπροσώπησης του “κατεστημένου”, για να κρατήσει για τον εαυτό του το ρόλο αυτού που είναι “ενάντια”. Η Χάρις αποδέχτηκε με περηφάνια αυτή τη θέση και ρόλο, αντιγυρίζοντας πως ο Τραμπ είναι “λαϊκιστής”.
- Ο Τραμπ συγκρότησε ένα συνεκτικό ρατσιστικό, αντιμεταναστευτικό, μισογύνικο, εθνικιστικό, θρησκόληπτο και συχνά φασίζοντα λόγο, προβάλλοντας ένα συνολικό πολιτικό – πολιτισμικό πλαίσιο “διεξόδου” από τη σημερινή “σήψη”.
Η Χάρις ταυτίστηκε σχεδόν απόλυτα με τη σημερινή οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική δυστοπία για τα εκατομμύρια εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, κατηγορώντας τον Τραμπ για “φασίστα”. Έδωσε έτσι έδαφος στη λανθάνουσα (ή φανερή) επιχειρηματολογία του Τραμπ, “αν ο αντιφασισμός σας είναι η υποστήριξη της σημερινής σήψης, πειράζει κανέναν η δικιά μας φασίζουσα και αντικομμουνιστική ρητορική;”.
Ο Τραμπ κατάφερε, όχι να περιορίσει αλλά να ενισχύσει την εικόνα του ανθρώπου που μιλάει “απλά, χοντροκομμένα, με λάθη και αυθάδεια”, δηλαδή “όπως ο “απλός κόσμος”, αφήνοντας με ευχαρίστηση στη Χάρις τον “ορθό πολιτικό λόγο”, ο οποίος στη λαϊκή συνείδηση είναι, όχι άδικα, ταυτισμένος με την υποκρισία, το ψέμα, το περιτύλιγμα κενών συσκευασιών, το “δήθεν”.
Για να συνοψίσουμε: Σε ένα περιβάλλον πλήρους σχεδόν εδώ και δεκαετίες απουσίας πράξης και λόγου εργατικής πολιτικής (καθώς ό, τι υπάρχει δίνεται προίκα στους Δημοκρατικούς στο όνομα του “μικρότερου κακού” και του “αντιακροδεξιού μετώπου”), κάποια στιγμή το στρατόπεδο του ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΥΝΙΣΜΟΥ συντρίβει (χωρίς φόβο παράπλευρων απωλειών) το στρατόπεδο της ΑΣΤΙΚΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ.
Με αυτή την
έννοια, όχι, ο Τραμπ δεν είναι “φωνή από το παρελθόν”, αλλά προσιδιάζει
καλύτερα στο παρόν και το μέλλον της ακραίας επιθετικότητας της αστικής
πολιτικής ενάντια στην εργατική τάξη, τη ζωή, την ειρήνη, τον κοινωνικό
πολιτισμό. Ακόμη και αν αύριο οι Τραμπ, Μελόνι, Μόντι, Μίλεϊ, Λεπέν
πεταχτούν στα σκυλιά, θα έχουν κάνει τη δουλειά τους..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου