(ΔΕΝ) ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΑ ΣΟΥ ΛΕΩ
............
Περί των λιλιπούτειων θαυμαστών μικροοργανισμών μας πρόκειται, Αυτούς που ορέγονται οι απέναντι, αλλά έχουν ήδη κατακτηθεί από τους τοκογλύφους του Βρύξελλου. Αυτούς που η ανατολή τους μοιάζει με χαμόγελο και η δύση με έργο Ελ Γκρέκο και στο σύνολό τους με ποίημα του Ελύτη. Τα νησιά μας.. Ο ορίζοντας των οποίων είναι και τα σύνορά τους.. Της αβάσταχτης ελαφρότητας της βαριάς μας τουριστικής βιομηχανίας. Γιατί υπόκεινται σήμερα σε καθεστωτικούς βανδαλισμούς εν ονόματι της γεωστρατηγικής ανάπτυξης.Από πολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες και συνοδά έργα τερατώδους αρχιτεκτονικής και περιβαλλοντικής κλίμακας που εγκρίνονται βαφτιζόμενα ευφημιστικά «στρατηγικές επενδύσεις. Διαιωνίζοντας το χαμηλό παραγωγικό μοντέλο που μας επέβαλλε το Βρύξελλο.
Στα συμπεράσματα αυτά κατέληξε η επιστημονική ημερίδα «σχεδιάζοντας (σ)τα όρια των μικρών νησιών».. Πραγματοποιήθηκε στις 6 Νοεμβρίου από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ) και το Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας Πρόκειται περί πολιτισμικής καταστροφής που ανοίγει τον δρόμο για φαραωνικά έργα ακόμα και σε κορεσμένες περιοχές, αρκεί οι μονάδες να είναι 4 ή 5 αστέρων!
Στην ημερίδα, όπως υποσχέθηκε ανοίγοντάς τη η Ειρήνη Κλαμπατσέα, αναπληρώτρια καθηγήτρια ΕΜΠ και κοσμήτορας Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, αναδείχθηκε η επιστημονική θεώρηση για τα ζητήματα αυτά, «η οποία όμως εμπλουτίζεται από τα κάτω με τον τρόπο που οι τοπικές κοινωνίες βιώνουν αυτούς τους ξεχωριστούς, ιδιαίτερους τόπους».
«Γνωρίζαμε εδώ και 30 χρόνια τι έπρεπε να κάνουμε»
«Η καταστροφή αυτή δεν μας αιφνιδίασε, τη βλέπαμε να έρχεται εδώ και πολλά χρόνια. Είχαμε δει τα αποτελέσματα από παραδείγματα άλλων χωρών», είπε η πρόεδρος του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας και αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας ε.τ. Μαρία Καραμανώφ.
«Αυτό όμως που είναι αξιοσημείωτο, είναι ότι εδώ και 30 χρόνια ξέραμε ακριβώς τι έπρεπε να κάνουμε για να την αποτρέψουμε προτού γίνει ανεπανόρθωτη».
Πώς το ξέραμε; Από τη νομολογία που εκπόνησε το Ε’ Τμήμα του ΣτΕ τη δεκαετία 1990-2000, καθώς διεθνώς οι χώρες ήδη δεσμευόταν για βιώσιμη ανάπτυξη.
Έδωσε συγκεκριμένες κατευθύνσεις, με ιδιαίτερη έμφαση στα μικρά νησιά, τα οποία «χαρακτήρισε προσφυώς ως μικρόκοσμους» και ως «άκρως ευαίσθητα και τρωτά συστήματα, τα οποία επιδέχονται πολύ περιορισμένη ανάπτυξη, ανάπτυξη που να διασφαλίζει τη διαφορετικότητά τους, ήπια ανάπτυξη».
«Η νομολογία αυτή σήμερα κατέληξε να ξεχαστεί μαζί με τη βιώσιμη ανάπτυξη». Τι πρέπει να γίνει; «Τα νησιά μας δεν είναι μουσείο για να τα βάλουμε στη γυάλα, αλλά ούτε και σκηνικό για τις διακοπές ολόκληρου του πλανήτη». Να τεθεί ένα όριο με βάση τη φέρουσα ικανότητα του κάθε νησιού και του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος ώστε να διατηρηθεί η νησιωτική ταυτότητα.
Πώς όμως θα επιτευχθεί αυτό όταν, όπως είπε η κ. Καραμανώφ, «ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει την έννοια της φέρουσας ικανότητας η πρόσφατη νομοθεσία μας είναι ένας τρόπος εντελώς αδόκιμος επιστημονικά, ο όποιος συγχέει τις παραμέτρους και τελικά καταλήγει να καθιστά τη φέρουσα ικανότητα μια πολιτική απόφαση του υπουργού»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου