Ποια η χρεία των τανκς αφού υπάρχουν τα ΜΜΕ έγραψε ο πατέρας της σημειωτικής Ουμπέρτο Έκο. Ρωτάται στον δρόμο ο άλλος "τι δουλειά κάνεις" και η ερώτηση μοιάζει ρητορική.. Τουριστικό τσολιαδάκι ή σερβιτόρος. Πλήρης στρατιωτική ομοιομορφία. Γιατί στην αδιάκριτη και εξαιρετέα απάντηση "μια σκέψη την ημέρα" θα συμβούν δύο τινά:
Ή θα του επιτεθείς θεωρώντας πως σε κεντά ψιλό γαζί, ή θα τον κοιτάξεις έκπληκτος με μάτια ορθάνοιχτα. Πεπερασμένο το μυαλό σου στην αποτελεσματικότητα μια σκέψης. Ότι μπορεί να γίνει χαλί της συλλογικής αξιοπρέπειας..
Ένα gossip με σπασμένα τα φρένα διατρέχει την κοινωνία μας. Όχι σαν ένα διάλειμμα στην πιεστική καθημερινότητά μας, αλλά ως η μόνη πραγματικότητα γράφει ο Κίμων Ρηγόπουλος.
Με την σκέψη να μην καταστέλλεται γιατί ουδεμία ανάγκη υφίσταται της καταστολης της. Πνίγεται έτσι κι αλλιώς εν τη γενέσει της η δυνατότητα παραγωγής της. Κάπως όπως τις μέρες μας, πνίγονται από τις λεχώνες της Πάτρας και του Πύργου, τα μωρά στις θερμοκοιτίδες τους.
Παρακολουθούμε την ζωή πίσω από τις τηλεοπτικές γρίλιες μέσα από τις ζωές των άλλων. Και ως να μην επαρκεί αυτό, παραμορφωτικές γιγαντοαφίσες και βιντεάκια εξοργιστικής χλιδής, ακυρώνουν την δική μας ζωή. Ψηφία από το μωσαϊκό της μυθοπλασίας συσκευάζονται και μας προσφέρονται ως προσβλητικές δωροεπιταγές.
Η πισίνες του αναχωρήσαντος αδίκως ποδοσφαιριστή, ή οι γάμοι των ομοφυλοφίλων, προεξάρχοντος εκείνου του Κασσελάκη. Μπορεί να μοιάζουν φευγαλέα εντύπωση, αλλά καταχωρούνται στην συνείδηση ως διακαής πόθος.
Κάποτε η γενιά μας κατείχε ένα. Το όνειρο. Εντός του οποίου αριθμούνταν όλα κι όλα πέντε.
Η σημερινή γενιά μπορεί να κατέχει πέντε αλλά της υπολείπονται άλλα εννενήντα πέντε για να χαλιναγωγήσει την ζωή.
Όλα πλέον ειναι θέμα αλγόριθμου.
Που όμως βραχυκυκλώνει την σχέση αίτιου και αιτιατού. Για να είναι ακατάληπτος στο πόπολο.
Που παρακολουθεί ενεός τα βασικά αλλά εν ανεπαρκεία αγαθά, να πολλαπλασιάζονται. Με τους αρχιτέκτονες της εικονικής πραγματικότητας, ενός ακαθόριστου πλούτου από πλαστικό και υποθήκευση των επομένων γενεών, να θριαμβεύουν.
Και στο ερώτημα "γιατί αυτό" η απάντηση να είναι ο καθεστωτικός βρυχηθμός:
"Γιατί έτσι".
Είναι η στιγμή που σβήνει κάθε έλλογη σκέψη και εκτρέπεσαι στην δεισιδαιμονία και την αστρολογία. Κυριαρχούν επί των σύγχρονων εκδοτικών οικων. Από κοινού με τα κουΐζ.
Βιώνουμε την εποχή της ατομικής ευθύνης και των ατομικών δικαιωμάτων. Η πλήρης απομόνωση του τρομοκρατημένου ανθρωπάκου.
Μόνον που χάρις στην δημιουργία κοινωνιών εξελίχθηκε. Γιατί αντελήφθη έγκαιρα πως της λαϊκότροπης ατομικής ευθύνης, που απλώς κινητοποιεί το ένστικτο της αυτοσυντηρησης, προηγείται η συλλογική.
Γι αυτό :
Μην τσιμπήσετε και παραδώσετε τα όπλα σας στην κανονικότητά τους. Η διεκδίκηση της αξιοπρέπειάς μας δεν μπορεί να γίνει με όρους παράδοσής τους..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου