Θεέ μου πόσα όνειρα έσβησαν σαν κεράκια στον άνεμο από την παγκόσμια ήττα των λαϊκών κινημάτων..
Το Δουργούτη !! (με ήτα γράφεται παλιομαλάκες) Η παραγκούπολη που γεννήθηκα.
Στη σκιά τού σημερινού Ιντερκοντινένταλ.Μια περιοχή που λεγόταν Νομούζ Ντάμε, χοιροστάσιο (σπίτι των χοίρων) όταν ήρθαν οι πρώτοι Αρμένιοι πρόσφυγες το 1915.
Καταγράφηκε σε ντοκυμαντέρ. Απορία:
Κανείς δεν βρέθηκε να τους μιλήσει για μένα. Μα πως.. Αλβανοί και Πακιστανοί κατοικούν πλέον εκεί..
Πλημμύριζε η πλατεία στην μοναδική τηλεόραση του καφενείου όταν πρωτοβγήκα στις ειδήσεις της ΕΡΤ. Το παιδί μας κραύγαζαν. Κι έτσι ήταν.
Υπό την προστασία τους επιβίωνα όταν και οι δυο μου γονείς τα κατά την Φρίκη (Φρειδερίκη) μιάσματα ...παραθέριζαν από την Μακρόνησο ως τον Άι Στράτη.
Από το σύνολο πέντε χιλιάδων κατοίκων δύο παιδιά σπουδάσαμε ..
Ανελέητη φτώχεια. Ανήκα στον σκληρό πυρήνα της παραγκούπολης που έτυχα της τιμής δέκα χρόνια μετά να είμαι ο γόνος δύο γονιών που επιβίωσαν ενός Γερμανικού μπλόκου με 120 εκτελεσθέντες. ΄Με τους δωσίλογους και τους ασφαλίτες να σουλατσάρουν.
Ήταν γιατί με ...κοιλοπονούσε η ιστορία.(γελάστε το γέλιο είναι επιδημικό!!)
Για να πάρουν οι γονείς μου την εκδίκησή τους. Που μόλις έμπλεξα με την δημοσιογραφία οι φασίστες προξένευαν στη μητέρα μου τις πλούσιες κόρες τους. Οι ίδιοι που σε ηλικια τεσσάρων ετών μας κάρφωσαν πόρτες και παράθυρα για να κλέψουν από μια μάνα κι ένα παιδί τη τελευταία τους ανάσα.
Σα να παρέγραψαν τα εγκλήματά τους εν μία νυκτί
Το αρχειακό υλικό της ταινίας περιλαμβάνει τη μουσική που ακούγαμε. Τα ρεμπέτικα. (Μαγική Πόλη του Νίκου Κούνδουρου ή «Τα Ματόκλαδά σου Λάμπουν» του Κώστα Φέρρη) .
Αφηγούνται, μεταξύ άλλων, χωρίς να μασάνε τα λόγια τους: Χάρις Αλεξίου, Τασούλα Βερβενιώτη, Νίκος Κούνδουρος, Ανδρέας Σωτηρακόπουλος, Οβανές Γαζαριάν, Γιάννης «Μπαχ» Σπυρόπουλος, Δημήτρης «Κροϊφ» Γρίβας, Γιώργος Δέδες, Ιωσήφ Κασσεσιάν, Άννα Κουρουπού, Κώστας Φέρρης, Ανδρέας Φωτόπουλος, Ζαχαρίας Ρόχας, Χρήστος Τζουρντός και, βέβαια, ο πατέρας του σκηνοθέτη, δημοσιογράφος Νίκος Μπαβέλλας που έχει φύγει από τη ζωή
Αξίζουν συγχαρητήρια στον σκηνοθέτη και τους συντελεστές του ντοκιμαντέρ:
Καταρχάς για την επιλογή του θέματος.
Μια επιλογή που η υποδοχή της ταινίας από το κοινό φαίνεται να δικαιώνει. Αλλά και για τον τρόπο που χειρίζεται την κάμερα, την οπτική γωνία –κυριολεκτικά και μεταφορικά- που υιοθετεί.
Οι κάτοικοι που αναφέρουν την ιστορία των αθλητικών σωματείων «Φοίβος» και «Δόξα Νέου Κόσμου» (Δουργουτίου) που συνενώθηκαν στον «Θρίαμβο» κάνουν λάθος ως προς το εξής.
Η ομάδα του Δουργουτίου στην οποία πρωτοέπαιξα λεγόταν Κόμπρα ήταν του συνοικισμού Ιταλικά -- τα μόνα τουβλόσπιτα σ' αυτά γεννήθηκα-- και είχε τα χρώματα του Παναθηναϊκού..
Από αυτή προέκυψε ο Ποσειδώνας του Ολυμπιακού πού ΄είχε βάλλει ένα από τα δύο νικητήρια γκολ επί της Σάντος του Πελε.
Ο Φοίβος ήταν ομάδα του Αγίου Γεωργίου Νέου κόσμου και η Δόξα του Αγίου Σώστη....
Στα μεταξύ μας ντέρμπι το ξύλο ξεκινούσε από την προηγουμένη στην πλατεία Αγίου Γεωργίου.. Ένα θα σημειώσω για ν' αντιληφθείτε σε ποια περιοχή αναφέρομαι.
Μπάτσος ή Γερμανός δεν πάτησε το πόδι του ποτέ στα στενοσόκακά μας.
Με φορείο τους έπαιρναν. Άπαντες οι κατατρεγμένοι στα σοκάκια μας έτρεχαν να κρυφτούν.
Θεέ μου πόσα όνειρα έσβησαν σαν κεράκια στον άνεμο από την παγκόσμια ήττα των λαϊκών κινημάτων..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου