Για να μου προκαλείτε ένα ανθυπομειδίαμα στα χείλη. Γιατί με παραπέμπετε στην βρεφονηπιακή δημοσιογραφική ηλικία όπως συχνά πυκνά αρέσκομαι να γράφω. Δια πυρός και σιδήρου έχω διέλθει. Από μικρούς και καθημερινούς ως μεγάλους θανάτους. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Ένας εκ των δασκάλων μου, σπουδαίος δημοσιογράφος, ο Θόδωρος ο Καρζής, μου είχε κάποτε πει. Το μεγαλύτερο ελάττωμά σου προκύπτει από το μεγαλύτερο προτέρημά σου.(αναλύστε το μην το κουράζω) Ανήκεις πρόσθεσε στην ομάδα της σκληρότητας Νίτσε.
Αντιθέτως του κολλητού σου (άλλος συνάδελφος τον γνωρίζετε αλλά δεν είμαι εξουσιοδοτημένος ν' αναφέρω τ' όνομα του) μιας εξ' ίσου ιδίας μόρφωσης της δικής σου, είναι η μετουσίωση του Σοπενχάουερ.. Ήπιος, μαλθακός, πράος, αβρός. Απορίας άξιον είναι πως διάβολο έχετε σμίξει, κατέληξε.
"Εκ των αντιθέτων η ενότητα" του απάντησα και χαμογέλασε.
Κανείς δεν γεννιέται σκληρός μαλθακός ατομιστής ηλίθιος ή αβρός. Ψήνεται στην υψικάμινο των συνθηκών. Αν κατά την μετεμφυλιακή εκδικητική χολή, στα τέσσερά σου χρόνια, έχουν οι δωσίλογοι καρφώσει τα πορτοπαράθυρα της Δουργουτικής παράγκας, για να φράξουν φονικά την ανάσα μιας νοσηλεύτριας και του παιδιού της, αυτό είναι μια τρύπα που όσο και αν χτυπάς το σφυρί για να κλείσει, τόσο το καρφί μπήγεται πιο βαθιά.
Και αν δεν είχε εκ της εξορίας δραπετεύσει ο ανυπότακτος γονιός μου να μας απελευθερώσει --για να εξαφανιστούν έντρομοι όλοι οι φασίστες-- σήμερα θα είχα από τοτε επιστρέψει εκεί που προ του νομοτελειακού ως όλων θανάτου μου ήμουν. Δηλαδή στο προ της γέννησης σκοτάδι . Στο πουθενά.
Ξεχάστε επομένως τις βιομηχανποιημένες αμερικανικές ψυχοτροπικές παπαριές που θέλουν να σας κάνουν προϊόντα μαζικής παραγωγής και πολιτικούς νομάδες.
Δεν είμαι σκληρός. Είμαι πραγματιστής και σε ορισμένες περιπτώσεις ζυμάρι. Γιατί δεν είναι λίγες οι στιγμές που κατά την δημοσιογραφική μου διαδρομή ενσωμάτωνα συντετριμμένος το δράμα εκείνων που καλούμην ν' αναδείξω!!
Έμαθα όμως έτσι πως όλες οι αλήθειες δεν είναι για όλα τ' αυτιά. Και εξακολουθώ ως τα σήμερα. Βιώνω κατά τη γιατρίνα μου τους βιοχημικούς θανάτους ως να πήγαινα σε πάρτη φαντασμάτων.
Και ως εκ τούτου καλά θα κάνουν αυτοί που έχουν, όχι απλώς λερωμένη, αλλά χεσμένη τη φωλιά τους, να με τρέμουν ως την τελευταία μου ανάσα. Γιατί δεν ποδηγετήθηκα ποτέ. Ήπια απολαμβάνοντας τις νίκες και τις ήττες μου ως την τελευταία τους γουλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου