Στις αστικές δημοκρατίες οι πολιτικοί οφείλουν να υπόσχονται σήμερα αυτό που θα εξηγούν αύριο γιατί δεν έγινε χθες.
Δώστε βάση:
Σύμφωνα με τη Eurostat, το β' τρίμηνο του 2024 η ΕΕ εισήγαγε ενεργειακά προϊόντα αξίας 94,9 δισ. ευρώ (177,9 εκατ. τόνοι).
Οι περισσότερες εισαγωγές πετρελαιοειδών έγιναν από τις ΗΠΑ (15,1%), τη Νορβηγία (14,1%) και το Καζακστάν (11,7%), ενώ οι μεγαλύτερες εισαγωγές φυσικού αερίου μέσω αγωγών προήλθαν από τη Νορβηγία (43,5%), την Αλγερία (21,6%) και τη Ρωσία (15,5%).
Οσον αφορά το υγροποιημένο φυσικό αέριο (LΝG), αυτό προήλθε σχεδόν κατά το ήμισυ από τις ΗΠΑ (46,0%) και ακολούθησαν οι εισαγωγές από τη Ρωσία (16,8%) και το Κατάρ (11,9%).
Διαβάζοντας κανείς τον νέο ενεργειακό χάρτη, όπως διαμορφώθηκε κυρίως μετά την κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, διαπιστώνει ότι σε μεγάλο βαθμό έχουν προχωρήσει η ενεργειακή διαφοροποίηση της ΕΕ και η «απεξάρτησή» της από το ρωσικό αέριο.
Οπως έχει «τρέξει» και η ανάπτυξη των ΑΠΕ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη χώρα μας, όπου πλέον συμμετέχουν με πάνω από 50% στο μείγμα της ηλεκτροπαραγωγής.
Ολα αυτά όμως έχουν οδηγήσει σε ακριβότερο ρεύμα για τον λαό, σε αντίθεση με την κερδοφορία των ενεργειακών ομίλων, που διαγράφει μια χρυσή εποχή.
Πού πήγαν λοιπόν οι περίφημες εξαγγελίες κυβερνήσεων και κομμάτων του ευρωατλαντικού τόξου ότι η απεξάρτηση της ΕΕ από τις ρωσικές πηγές και η «πράσινη μετάβαση» θα φέρουν τάχα φτηνότερη Ενέργεια για τους λαούς;
Τις πήρε ο άνεμος της ...«ενεργειακής μετάβασης», που έλεγε και ο Πάιατ, διαφημίζοντας τα ευρωατλαντικά σχέδια και τα «οφέλη» από την ενεργότερη εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου