"Σαν χθες όταν ήμουν 17 χρόνων.. Ζούσα στην νύχτα δίχως να υπολογίζω τις μέρες μου που γλιστρούσαν μέσα στον χρόνο. Έκανα σχέδια πολλά που όλα έμειναν στον αέρα..Στήριξα τόσες ελπίδες που έχουν κάνει φτερά.. Κι ειμαι χαμένος. Γιατί δεν ξέρω που πάω. Γυρεύω με τα μάτια ουρανό αλλα η καρδιά μου παραμένει στην γη. Χθες ακόμη ήμουν δέκαεπτά.." (Σαρλ Αζναβούρ) Πόσοι και πόσοι αδέλφια μου δεν το έχουμε ψελλίσει σε στιγμές απολογίας κοιτώντας τον καπνό από το τσιγάρο να ταξιδεύει το μήνυμα προς το ταβάνι. Αλλά το ταβάνι δεν μας απάντησε ποτέ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου