Συνέβη το αυτονόητο. Η ασυνάρτητη προσωπικότητα του Κασσελάκη έσπρωξε την πολιτική Βαβέλ του Συριζα στην αυτοκαταστροφή.
Η θεσμική οντότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαφανίστηκε και στη θέση της αναδύθηκε μια πολιτική γελοιογραφία.
Θ' αδικούσα ωστόσο τον Κασελάκη αν δεν επισήμανα πως:
σε αυτό συνεισέφερε τα μέγιστα η άρση των πολιτικών συνόρων μεταξύ της Δεξιάς και του Σύριζα.
Δεν υπήρξε ούτε ένα νομοσχέδιο της Δεξιάς που να μην συνταχθούν κατά 50% στο ελάχιστο.
Θυμάμαι τον Ανδρέα Παπανδρέου να ξηλώνει τον δημοφιλέστερό του βουλευτή, τον Γεννηματά, από το αξίωμα (περί αξιώματος πρόκειται) του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, γιατί ανακάλυψε τον όρο συναίνεση. (με την ΝΔ)
Οδηγείται έτσι με μαθηματική ακρίβεια στη κομματική φύση από την οποία και προέκυψε ως κόμμα εξουσίας. Του χρόνου προϊόντος, στο εισέρχεται δεν εισέρχεται στην Βουλή θ΄αγωνιά.
Η διαίρεση είναι ante portas.
Για να καταστεί και προσκηνιακά εταίρος της ΝΔ, αφού από τούδε και στο εξής η αυτοδυναμία θα είναι όνειρο απατηλό. Και στη περίπτωση αυτή κόσμος κι όνειρο ένα πράγμα είναι.
Δεν είναι ηλίθιοι οι γνήσιοι αριστεροι.
Για πόσο ακόμη θ' ανέχονται αργηγό τους έναν τύπο που από την εμετική αρθρογραφία γλείψιμο στον Μητσοτάκη και τις αγκαλιές με τον Αμερικανό εσχατόγηρο, να ενσωματώνεται ατημωρητί σε πολιτικό οργανισμό υπό την απατηλή προμετωπίδα Αριστερά.
Ή μήπως ήταν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου