ΕΠ ΑΦΟΡΜΗΣ ΤΩΝ ΑΥΡΙΑΝΩΝ

 ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ΜΟΥ ΨΕΜΑΤΑ ΛΕΩ 

 

«Σελήνη κι άστρα σταθείτε αντάμα μου, κι αν σας κοιτάξει στα μάτια η μάνα μου, κι αν σας ρωτήσει να ζω αν έμαθα, πείτε κάτι, πείτε της ψέματα!!» Διαφορετικά και ανήμερα των γενεθλίων μου ν’ απολογηθώ ως προς τι; Σε δεκαετίες λαθών καρδιάς από μια αποπροσανατολισμένη πυξίδα, εξ αιτίας των ηλεκτρομαγνητισμένων κοινωνικών πεδίων; Ή στα εκατοντάδες «μήπως και εάν» Η ιστορία είναι αίμα καυτό και όχι λόγος υποθετικός. Κι αν άντεξα ως τα σήμερα το «πώς ζω», το έκανα κρεμασμένος στα μανταλάκια ενός «γιατί» που εκείνη – η μητέρα μου από κοινού με τον πατέρα μου-- μου φύτεψαν. Για να βρει έδαφος και να ευδοκιμήσει. Μόνο που χρόνο με τον χρόνο σβήνει το «γιατί». Μοιάζει με τον διψασμένο που μάταια πασχίζει να εγκλωβίσει στην τρύπια χούφτα του νερό για να πιεί.. Ξεφεύγει αυτό γλιστρώντας. Κι εγώ μόλις έχω προλάβει να πιω λίγες γουλιές ζωής. «Μια ώρα δικής σου ζωής είναι χιλιάδες ώρες δικής μας» μου είπε κάποια στιγμή η γιατρός μου. «Γι αυτό αποδέσμευσέ με των φθαρμένων αλυσίδων που με κρατούν πεισματικά στην ουρά της» της απάντησα. Ψέματα έλεγα... Θέλω να ζήσω ακόμη και ανεξαρτήτως του «πως» για ν’ αναστήσω το ξανά το «γιατί» …