Μια σύνθεση στάλα αισιοδοξίας για εκείνους που η θαλάσσια αύρα δεν θα τους χαϊδέψει. Που το οξυγόνο της δεν φτάνει ως το κατακόρυφο τσιμεντένιο σπήλαιό τους. Που τα παράθυρά τους ανοίγουν σε φωταγωγούς και η ζωή τους είναι διαδρομή σε τούνελ. Που εξοικειώθηκαν με τον θάνατο γιατί δεν έμαθαν ποτέ πως είναι η ζωή. Σ' αυτούς αναφέρομαι αναρτώντας την ΣΕΡ που μας δίνει με το υπερθέαμά της ένα σπουδαίο "γιατί να ζω" ανεξαρτήτως του "πως" που σκοπεύω ν' αλλάξω.Χορογραφία εξωτική , φωνές στοιχισμένες , μελωδία αστρική, συγχορδίες, κιθάρες προσχεδιασμένων αυτοσχεδιασμών, ρυθμός παραλυτικός,και πάνω και πέρα απ' όλα η Σερ.. 'Ενα όνειρο. Η αποθέωση του θεάματος.. Ζηλεύω μέχρι βαθύτατου μίσους τους θεατές.. Σε κάθε φράση σε κάθε νότα σε κάθε στροφή σε τυλίγουν ρίγη θαυμασμού.. Κι εγώ τι έχω εδώ.. Κάτι τσόκαρα της παραλιακής με ήχους πρωτόγονων φυλάρχων της κεντρικής αφρικής.. Γι αυτό όταν θέλω να πνίγομαι στα συναισθήματα κι αφού δεν μπορώ να έχω τη Σερ εδώ θ απλώνω τη ζωή μου στα ρεμπετάδικα. Εκεί όπου οι άνθρωποι και τα τραγούδια έχουν ψυχή.. Είναι αληθινά και όχι ψηφιακά κουρέλια..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου