Σε κατάσταση πολιτικού παροξυσμού υπό την σημαία του παγκοσμιοποιημένου κτήνους τελεί η ανθρωπότητα. Με την καθολική έκκρηξη των ορθοδόξων χριστιανών να είναι προ των πυλών.
Εκατομμύρια ευρωπαίοι πολίτες, πολιτική πελατεία της κεντροδεξιάς ή της κεντροαριστεράς, έχουν εγκαταλείψει εαυτούς και παραδοσιακό παρελθόν, ανταποκρινόμενοι στις σειρήνες των φασιστών, ή των φιλοφασιστών και κάποιοι των θρησκευτικών σχηματισμών.
Κατάσταση που έχει προκαλέσει αρνητικά ένα πλήθος πεφτοσυννεφάκηδων, αλλά όχι όλους όσους αποκωδικοποίησαν ψηφιακά την νομοτελειακά αναπόδραστη εξέλιξή τους αυτή.
Πρόκειται για το μυθικό στοιχειό των μικροαστών, που ο Βολφ Μπίρμαν ζωγράφισε με γλαφυρή ποιητικότητα. «κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος / κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος / που συνηθίζει στην κάθε βρομιά / αρκεί να έχει γεμάτη την κοιλιά…»
Τι στο μεταξύ συνέβη και ριζοσπαστικοποιήθηκε; Πως ο λαϊκός καπιταλισμός -- του αείμνηστου Πολύδωρα-- απέθανε. Ζήτω ο μονοπωλιακός νεοφιλελευθερισμός της νεοκαπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» ως καθεστωτική αλχημεία επί ιστορικών αξιών που άλλη δυναμική εκφράζανε στην αυθεντικότητά τους, επίσης εξέπνευσε.
Η κοινωνική εποχή της «συντηρητικής αδράνειας», η κουλτούρα της ακαμψίας,το ημέτερον μετεμφυλιακό «κεραμίδι», το «έτσι τα βρήκαμε, έτσι τ’ αφήνουμε» εξαντλήθηκε.
Επί των ημερών μας η δυτική «αποταμίευση» καμιά σχέση δεν έχει με το ημέτερο «κάτι στην άκρη».
Τα πάντα ρολάρουν επί του χρηματοπιστωτικού τζόγου, τον έλεγχο του οποίου κρατά μια χούφτα κορυφαίων αρπακτικών, που μεταξύ τους ανταγωνίζονται αυτοκαταστροφικά και λίαν συντόμως δια των όπλων και αιματηρά.
Όφειλαν έτσι ν' ανέλθουν επί της πολιτικής σκηνής νέα σχήματα και μοτίβα, (που αν δεν υπήρχαν όφειλαν οι νεοταξίτες να τα εφεύρουν) που συμμορφούμενα πειθήνια, απλώς θα διεκπεραίωναν τις εντολές τους.
Κάτι που όμως προϋπέθετε ότι οι θεσμοί θα ποδηγετούνταν όπως και συνέβη..
Διερράγη ως ήταν φυσικό επακόλουθο η εμπιστοσύνη των κοινωνιών προς αυτούς, για να τεθεί η ανθρωπότητα σήμερα ενώπιον ενός υπαρξιακού διλήμματος, αφού η γενικευμένη απορρύθμιση είναι ευκρινώς ορατή.
Σύγκρουση ή συμβιβασμός;
Το περιβόητο μοτίβο του επάρατου «μικροαστού» που αντιστοιχεί στον μικροϊδιοκτητικό καπιταλισμό της μεταπρατικής Ευρώπης και που γέννησε η Καταστροφή και η δεκαετία του ‘40 μας τελείωσε.
Σήμερα, ακτινοβολεί, στην επικοινωνιακή του μεγαλοπρέπεια, ο «mister Pantelis» της Άυλης Οικονομίας και της χυδαίας Αποικιοποίησης, ο «νεοταξικός μεσαιοταξίτης» των «προοδευτικών ιδεών» και του ατομικού δικαιωματισμού.
Χωρίς εθνικά σύμβολα και σημεία αναφοράς, χωρίς ηθικολογικούς περιορισμούς, με «δικαιώματα» , με « ποικιλία κοινωνικών επιλογών», και κυρίως με την σπορά μιας «αντιθρησκευτικής συνείδησης». Αυτής της έκτασης που προαπαιτείται από την Μαζική Δημοκρατία του Καταναλωτισμού.
Η κατάργηση, επί παραδείγματι των επετειακών ορόσημων του πατριωτισμού. Διευρύνει στο άπειρο τον εθνομηδενισμό και απαλείφει τις ρίζες της κοινωνικής συνοχής , εμβολιάζοντας την νεοταξική διαχείριση της διαγραφής των κρίκων από την ιστορική αλυσίδα ενός λαού.
Και είναι οι δόλιες αυτές δράσεις που ξύπνησαν στο συνειδησιακό πεδίο των συντηρητικών εκλογέων μνήμες, μπορεί μιας σφιχτόκωλης αλλά ασφαλούς ζωής, για να πάρουν στο κατόπιν τους φασίστες.
Πήραν όμως τον λάθος δρόμο ξανά .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου