Καιρό φλεγόμουν να το γράψω μα ήρθε η ώρα.
Θα ήθελα να ήμουν σούπερμαν και ιδού γιατί: Αυτά τα σχεδόν εκατό χιλιάδες μάτια που εκπροσωπούν σχεδόν πενήντα χιλιάδες ψυχές της μηνιαίας επισκεψιμότητάς μου, να τις στοίχιζα στην πλάτη μου για να δούν ιδίοις όμμασι:
Με ποια σκουπίδια προς δημοσίευση πλημμυρίζουν Τύπος και πρακτορεία την δεξαμενή των mail μου!! Θα μοίραζα πενήντα χιλιάδες λεκάνες εμετού πριν τα πετάξω στον σκουπιδοφάγο του πολιτισμικού μου νεροχύτη.
Από κουΐζ ευφυΐας ως κουϊζ μαλακίας.
Από το ποιο τίποτα διαζεύχθηκε στο πουθενά με το μηδέν.
Από τον αριθμό των γροθιών – τις μετρούν μία μία τριάντα στο σύνολό τους. 27 και τρεις 28 και δύο 29 και μία— ως το είδος της τροφής που γευμάτισε ο Λύτρας στην στενή.
Από τα ΕΣΠΑ της αρπαχτής ως τις μετοχές του τσάνταλη που κατακρημνίστηκαν και τι θα γίνουν οι καταθέσεις των μερισματούχων του χρηματοπιστωτικού τζόγου.
Από πραγματικές τραγωδίες στα οδικά δίκτυα των παρόχων του πλιάτσικου (που τις κάνουν τηλεοπτικές υπερπαραγωγές της ατομικής ευθύνης) ως γρατζουνιές του τηλεοπτικού φλούφλη με το ΕΣΥ υπό κατάρρευση.
Από παραληρήματα εθνικισμού των κενών περιεχομένου στρατιωτικές περικεφαλαίες (στη Κύπρο τους διαλύσαμε αλλά το αγγούρι δεν μας βγήκε πενήντα χρόνια από τον κώλο λέω εγώ) ως το καθεστωτικό γιούργια γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια του λαού.
Και τελευταίο αλλά όχι έσχατο η απολύτως προσβλητική για την νοημοσύνη μας αστρολογία των μελλουμένων που μοιάζει η αποδοχή της, με τη χρήση του Τσαϊκόφσκι σε διαφημιστικά τσινγκλάκια. (Αυτό κι αν μ' εξοργίζει. Με τον έναν εκ τριών γιων μου καθηγητή φυσικής σε διάσημο πανεπιστήμιο της Ευρώπης να διαβάζουμε παπάτζες )
Κι όλ αυτά εν μέσω ενός κοινωνικού ερειπιώνα. Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε λέω εγώ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου