Επ' αφορμής της ιστορικής συμφιλίωσης, είχα πάρει επί του Γοργοποτάμου συνέντευξη από τον Βρετανό ελληνολάτρη Κρις Γκουντχάουζ (που στο μεταξύ είχε κληθεί να επιλέξει 12 πρόσωπα για την εκφώνηση των ειδήσεων της ΕΡΤ μεταξύ των οποίων και η αφεντιά μου)
«Πόσο άδικο είχα! τον άκουσα να λέει όταν κάποτε και προ της εξέγερσης του Πολυτεχνείου έγραψα ότι: Για τον λαό των Αθηνών υπό τον ζυγόν της ναζιστικής κατοχής δεν μπορούσε να μιλήσει πέραν του ΕΑΜ κανείς παρά μόνο γονατιστός. Σήμερα λέω το ίδιο πράγμα για τη νέα γενιά».
Τα λόγια αυτά γράφει σήμερα η Μαριάνα Τζιαντζή, δεν απηχούσαν απλώς τις απόψεις ενός Βρετανού ελληνολάτρη (για την ακρίβεια, μιας «παλιάς καραβάνας» με πλούσια και σκοτεινή δράση στην Ελλάδα και το Ιράν).
Εξέφραζαν τη στάση του συνόλου -σχεδόν- της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στους νέους και ιδιαίτερα στους φοιτητές, που με την εξέγερση του Πολυτεχνείου είχαν μυθοποιηθεί.
Πράγματι. Γι’ αρκετό καιρό μετά την πτώση της δικτατορίας, οι φοιτητές ήταν τα χαϊδεμένα παιδιά της κοινωνίας. Ό,τι συνέβαινε στο νεολαιίστικο κίνημα γινόταν πρωτοσέλιδη είδηση: εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους, ανακοινώσεις, συγκεντρώσεις.
Οι φοιτητές που είχαν συλληφθεί και βασανιστεί από τη χούντα ήταν «οι μικροί ήρωες της (μεταπολιτευτικής) καθημερινότητάς μας».
Για να καταλήξουμε αργότερα , το 2000, ο τίτλος αυτός να δοθει στους παίκτες του πρώτου ελληνικού «Βig Brother». και σήμερα στο «Survivor».!! Και τώρα πείτε μου αναρωτιέται:
Πως φτάσαμε από τους φοιτητές-χαϊδεμένα παιδιά στη «γενιά του ιδιωτικού οράματος» και σε αυτή του ιδιωτικού εφιάλτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου