Παραλυτική ακινησία ακολουθεί πάντα το αναπάντητο ερώτημα «γιατί αυτό» ή επί τα χείρω "γιατί σε μένα!!!" Κυρίως όταν δεν έχεις κάνει τίποτα να το αποτρέψεις (την δεξιά πολιτική διαχείριση επί παραδείγματι) ή δεν διασκεδάζεται αυτό με κάποιο δώρο εξ ουρανού(!!) δεδομένου πως επίγειο καπιταλιστικό έλεος δεν υπάρχει..
Όταν η απουσία απάντησης στο αιωρούμενο «γιατί σ' εμένα», (οι πλειστηριασμοί και η λεηλασία του δημόσιου πλούτου και της λαϊκής ψυχής) δεν ανακουφίζεται με το «κοιμήσου εσύ κι η τύχη σου δουλεύει»..
Ή όταν το «γιατί σ' εμένα» γίνεται η οιμωγή της κατρακύλας –«γιατί θεέ μου»– και ο απορημένος θρήνος και της πολιτιστικής ακόμη απώλειας των κεκτημένων, μετασχηματίζεται —«γιατί αυτό σε μένα θεέ μου»;
Στη κοινωνία του σύγχρονου κανιβαλισμού όπου η δεισιδαιμονία εκτοπίζει την έλλογη συνεννόηση και ο παράλογος φόβος επικρατεί, η καθεστωτική απάντηση είναι: «γιατί έτσι μαλάκα».
Που είναι τόσο βροντώδες και πρωτόγονο ώστε να επιβάλλεται ως κανόνας και τιμωρία.. Κάτι σαν τους ψηφισθέντες νόμους της σύγχρονης γενοκτονίας των λαών..
«Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί μαζί σου για να συμβεί», έγραψε κάποτε ο Κοέλιο με τον Καζατζάκη να το συμπληρώνει μάλλον εσφαλμένα ως εξής: Αν δεν έχεις επιτύχει τους στόχους και τις επιθυμίες σου τότε πάει να πει πως δεν τις ήθελες πάρα πολύ..
Άρα προσωπική ευθύνη που διαχέει η δεξιά για ν' απαλλαγεί των ενοχών της.
Για να καταντήσει σε ένα σύνθημα αντεστραμμένης μοιρολατρίας, στο οποίο μέσα σε πνίγουν οι ερινύες, ιδία δε όταν συνοδεύεται από το δυσιδαιμονικό ""γαμώ την ατυχία μου"".
Ένα τσουνάμι που παρασύρει τον μισοπνιγμένο κι αυτός, γαμώ την ατυχία του, όντας καραφλός δεν μπορεί να πιαστεί ούτε απ’ τα μαλλιά του .
Ο φόβος πάντα θα φυλάει τα έρμα, μέχρις ότου τα έρμα εγκαταλείψουν την ερημία τους και αρθρώσουν λόγο επαναστατικά πληθυντικό και ανάστημα συλλογικό..
Όχι με μια κίβδηλη μετάνοια, που δεν πείθει ούτε τους ίδιους τους μετεκλογικά μετανοούντες κοψοχέρηδες, γιατί πάναγνοι θα υποπέσουν ξανά στο ίδιο αμάρτημα.
Όχι ψιθυρίζοντας προσευχές με το ιδρωμένο κομποσκοίνι στα χέρια μας, όχι συμφιλιωμένοι με τον καταρράκτη της απόγνωσης που κάνει το είδωλο θολό και το οχυρό των ελίτ μακρινό και απόρθητο.
Το «γιατί έτσι μου αρέσει» του κάθε αφασικού "απολιτικ" μαλάκα μας άφησε χρόνους.
Ήταν το αποτύπωμα ενός αλλήθωρου μικρομεγαλισμού που στόμωσε, αντί πινακίου φακής, συνειδήσεις έγραψε ο Ρηγόπουλος.
Τώρα είναι το παγκοσμιοποιημένο διευθυντήριο που ασύδοτο βρυχάται: «γιατί έτσι μας αρέσει» και μόνο αυτή την απάντηση καταδέχεται να δώσει.
Επομένως:
Το δικό μας «γιατί αυτό», απαλλαγμένο από μια νωχελική ή χασμωδική και υποκριτική συμπεριφορά, ή ακόμη ακόμη από το καθηλωτικό παράπονο του ανήμπορου, δεν μπορεί πια να παραμένει ένα ερώτημα ορφανό.
Το δικό μας «γιατί αυτό» επιστρέφεται στους επίδοξους νεκροθάφτες μας μόνο ως υπερήφανη απάντηση: «γιατί αυτό είναι το δίκιο», τις συντεταγμένες του οποίου, μας όρισαν οι Ελύτης ο Σικελιανός ο Ρίτσος και άλλοι υπερούσιοι της φυλής, για να μας τις έχουν οι νεοταξίτες εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου