Οδυνηρός ήταν ο διάλογος με τον καθρέφτη μου μετά την «περήφανη» νίκη της ομάδας μου. Του Ολυμπιακού.. Γιατί συνήθειο του είναι να μου ραγίζει τον εύθραυστο ενθουσιασμό. Για να μου δηλώσει πως: Οι νίκες και οι ήττες στην κορυφή δεν είναι καθ’ υποχρέωση νίκες και ήττες του κοινωνικού πάτου!! Στην ζωή απεφάνθη αντιθέτως του ποδοσφαίρου το παιχνίδι συνεχίζεται και μετά το σφύριγμα λήξης του αγώνα. Για να σκορπιστούν ακαριαία οι ψευδαισθήσεις μου. Που αυτομάτως ήρθα αντιμέτωπος με την αιχμαλωσία μου. Εντός της οποίας μου ενεχυρίασαν μια κάρτα πιστωτική ενός χρήματος τοκογλυφικής επινόησης και με ξαμόλησαν στην αρένα, να διαλέξω έναν εκ των μονομάχων τα συμβόλαια των οποίων είναι πλέον του ενός εκατομμυρίου ευρώ ετησίως. Αλλά εμένα τι με μέλλει ρε αχρείε εαυτέ.Ήπια δια αντιπροσώπων την νίκη μέσα από το άγιο δισκοπότηρο. Γιατί μικρομεσαίος Ολυμπιακός είμαι.. Η ομάδα μου να κερδίζει και η χώρα ας πάει να γ@μ#θεί..
......................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου