Αν ξεκινούσα τη ζωή μου από την αρχή και πάλι κομμουνιστής θα γινόμουνα 19 χρόνια από το θάνατο του Καπετάνιου του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ 22 Μαΐου 2005. Στις 6 το απόγευμα η καρδιά του Χαρίλαου Φλωράκη σταμάτησε να χτυπά.
«Είναι από τους θανάτους που περιμένεις, ήταν αναμενόμενος, αλλά που δύσκολα μπορείς να συμφιλιωθείς» είχε δηλώσει τότε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.
Κι εγώ να θυμηθώ μια ιστορία μαζί του για να μετρήσετε το μέγεθος του ανθρώπου. Είμαι νιόβγαλτος στη δημοσιογραφία και αρχής γενομένης του Ριζοσπάστη με την Νίτσα την Λουλέ (που υπεραγαπώ) και τον σύζυγο και αδελφό του Μίκη Γιάννη Θεοδωράκη να δηλώνουν πως αυτός ειναι αστέρι θα το δείτε. (Αστρόσκονη σίγουρα αστέρι δεν ξέρω..)
Ένα βράδυ και μετά τη δημοσίευση ενός ρεπορτάζ μου που αφορούσε το Κούγκι του Υμηττού, αποχωρώντας της εφημερίδας ζήτησε ο καπετάνιος κατόπιν αυτών να με γνωρίσει.
Βγήκαμε έτσι από κοινού στους δρόμους του κέντρου και κάπου εκεί στην Στουρνάρα περάσαμε έξω από κάποια σφαιριστήρια. Ενθουσιασμένος καθώς συνόδευα τον αρχηγό του ΚΚΕ πούλησα εξυπνακισμό βλέποντας την εικόνα:
"Αν περιμένετε αρχηγέ επανάσταση απ' αυτούς (του έδειξα την εικόνα στο εσωτερικό) τότε έχετε παίξει κι έχετε χάσει!!" του είπα..
"Αντιθέτως" με αποστόμωσε. "Αυτοί θα είναι στην πρώτη γραμμή.. Για τον ταλαντούχο εσένα και τους γραφιάδες γενικά δεν είμαι βέβαιος"!! Πόσο δίκιο είχε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου