Εγώ δεν τον έχω ξεχάσει..

 Ένας από τους δέκα κορυφαίους μουσουργούς της χώρας. Ο Δημήτρης Λάγιος. Που έφυγε εξ αιτίας του διαβόλου που: προκάλεσε ο πολιτισμός έχοντας πλήξει κι εμένα χρονια πολλά αργότερα. Σχεδόν μόλις είχαμε γνωριστεί αλλά είχαμε δέσει. Πρόλαβε να μου πει πόσο αγαπούσε τις δύο γυναίκες της ζωής του. Την κόρη και τη σύζυγο και ερωμένη του..Ζήλεψα θυμάμαι.. Κυρίως στο άκουσμα της κόρης. Γιατί είμαι αρσενικοπατέρας. Τρεις μαντράχαλους γενειοφόρους γέννησα.. Τι να φιλήσω ρε Δημήτρη μούσια και μουστάκια του είπα και ξεκαρδίστηκε στα γέλια.... Μην παραπονιέσαι μου είχε πει. Εσύ θα τις πάρεις έτοιμες και θα λατρέψουν τον χαρακτήρα σου..Είθε.. Κάποιοι από τους άξιους και τους όμορφους που είχαν να δώσουν πολλά φεύγουν νέοι.. Για να διερωτώμαι ρητορικά.. Γιατί τα μάτια πρέπει να πλημμυρίσουν στα δάκρυα για να δείς ή να σε δει ο θεός;