Ναι τη θυμάμαι κάθε φορά στα ζόρια μου.. Ήταν αυτή που μου έδωσε τα κλαδιά να απλωθώ και τις ρίζες για να στηριχτώ.. Υπήρξε αυτή που την είχα ακούσει να λέει στις φίλες της πως όλες ψάχνουν τον τέλειο άνδρα, ώσπου τελικά τον γεννούν!! Με γαλούχησε αυτή που και μετά θάνατον μ' εξουσιάζει. Ήταν αυτή που μου δίδαξε να μην τρομάζω και να μην προσπερνώ ως αόρατο κάτι που βλέπω, αν δεν είναι όπως ήξερα πως έπρεπε να είναι, αλλά να το ψάχνω. Ήταν η προσφυγοπούλα που με νανούριζε με σμυρνιώτικες μελωδίες ψέλνοντάς μου το σ' αγαπώ γιατ' είσαι ωραίος. Ήταν το ζιζάνιο που μου έκανε τον λύκο για να με τρομάξει κι εγώ λυνόμουν στα γέλια. Ήταν εν τέλει αυτή που όταν μου τις έβρεχε το συνόδευε υπό την φράση "καλλίτερα να κλαις εσύ παρά εγώ". Ήταν η μητέρα μου..
..................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου