Οι επάρατοι

 Σιχαίνομαι τα ψέματα την υποκρισία και κυρίως την ελεημοσύνη. Ποτέ δεν ψεύστηκα γιατί είχα μάθει ν’ αναλαμβάνω ευθυτενής τις συνέπειες των πράξεών μου. Παραδεχόμενος τα όποια λάθη μου... Υπό την εξής αυστηρή προϋπόθεση: 

 Πως η επιβίωσή μου δεν θα είχε πληγεί από τις υψηλές σημερινές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης. Ειδικά αυτές της υγείας και των αποδοχών μου. 

 

Όμως «άλλαι αι βουλαί των ανθρώπων και άλλαι της φύσης και των καθεστωτικών ανθρωπίδων.» 

Δέχθηκα έτσι τις επιθέσεις τριών βαρύτατων ασθενειών που αναθεώρησαν επί τα χείρω το κόστος της ζωής μου. 

Και ως να μην επαρκούσε αυτό λεηλατήθηκα όπως όλοι άλλωστε, από τις κυβερνητικές συμμορίες με τα δικά μου ποσά όμως να είναι μυθικά. 

Στα δεκατρία χρόνια μού έχουν --πρωτοστατούντος του διδύμου Σαμαρά Βενιζέλου και εν ονόματι της ελίτ-- οι κυβερνητικές συμμορίες βυζάξει—κρατηθείτε—πλέον 350 χιλιάδων ευρώ.. 

 Περιέπεσα έτσι στην ανάγκη του ιδιωτικού --και με απόφαση του ειδικού δικαστηρίου στην οποία συνεισέφερα τα μέγιστα εγώ -- ασφαλιστικού μου φορέα. (που η γενιά μου έχει χτίσει..) Για να ζητήσω το αυτονόητο. 

Και όχι αποκλειστικά για μένα. Για όλους τους συναδέλφους (στα δάχτυλα των δύο χεριών μετριόμαστε) της ιδίας σκληρής μοίρας των καρκινοπαθών. 

Την κάλυψη δια μόνιμων επιδομάτων των υπερεξόδων που προκαλεί η επάρατος νόσος. Κάτι που προβλεπόταν εκ του παλαιού καταστατικού αν ως προς την περίθαλψή σου θα εισαγόσουν σε δημόσιο νοσοκομείο. 

Καταστατικό που άλλαξε δολίως ως προς αυτό το 2018. 

Εξ όσων έτσι αποδεικνύεται δεν είναι μόνον η νόσος επάρατος. Είναι κυρίως το ΔΣ της-- προς τους καναλάρχες-- εθελοδουλείας του επικουρικού μας φορέα. Που αρνείται αυτή την πενιχρή συνεισφορά προς τους καρκινοπαθείς όταν: 

 Πρώτον από το πρώτο μνημονιακό έτος περιέκοψε ως προκρούστης τα τρία τέταρτα του επικουρικού ενός εκάστου εξ ημών και κυρίως: 

Δεν διεκδίκησε, τα οφειλόμενα εκ της εργοδοσίας δις, από το αγγελιόσημο, με συνέπεια αυτά να είναι επ’ ολίγον μετέωρα, και στη συνέχεια να ρουφηχτούν από την μαύρη μνημονιακή τρύπα. 

Να είναι επομένως βέβαιοι πως εν ονόματι των ομοιοπαθών συναδέλφων θα με βρουν αν ζω εμπρός τους ακόμη και αν συμμαχήσω με τον διάβολο. 

Το ταμείο η γενιά μου δεν το έχτισε για τα κορυφαία αρπακτικά, τους καναλάρχες, αλλά για τους δημοσιογράφους του καθημερινού μόχθου.