ΑΠΟΣΑΘΡΩΝΕΤΑΙ Ο ΛΑΟΣ

 Η ζωή έγινε αρένα της αδυσώπητης βίας από τους δούλους μονομάχους !!! 

...................... 

 

Βαφτίστε την βία κατά πως θέλετε. Έμφυλη, ενδοοικογενειακή, σχολική εργοδοτική, οδηγική, συναδλεφική, ή όπως αλλιώς σας προκύψει από το θολωμένο μυαλό. 

Αυτή ωστόσο ειναι μία και αφορά το προλεταριάτο. Που το έριξαν στις σύγχρονες Ρωμαϊκές αρένες. 

Είναι μία και κανοναρχήθηκε από τις πολυπληθείς σελίδες του Ευρωπαϊκού Συντάγματος επί του οποίου: Αναφέρεται 419 φορές ο όρος ανταγωνισμός και ουδεμία εκείνου της κοινωνίας!! 

Κατα κυριολεξία και όχι μεταφορικά καθιστάμεθα  μονομάχοι. Η ζωή μας ο θάνατός τους. Και αντιστρόφως. 

Η βία της ανελεύθερης ψηφιακής καθημερινότητας δεν αφορά τις ελίτ. Γιατί αυτές την επιβάλλουν. Είναι δομική. Αγωγοί της είμαστε εμείς οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, όπως είθισται να μας χαρακτηρίζουν. 

Θυμηθείτε την Όλγα που την έλιωσε μια γκαραζόπορτα. Ή τον Αντώνη εκ Κρήτης που τον πέταξαν οι εφοπλιστές από τον καταπέλτη. Τον αστυνομικό του μόχθου που συνεθλίβει από τα εργολαβικά μπάζα στον Πειραιά. Τα μερικών μηνών βρέφη -- ακόμη και σημερα ένα-- που καταλήγουν από άγνωστες αιτίες θανάτου. 

Είναι το απόμακρο και απομονωμένο κράτος της άρχουσας τάξης που ασκεί τη βία επί του λαού. Κι αυτή μεταφέρεται αλυσιδωτά μεταξύ μας. Και το κάνει πολύμορφα. Μέσα από την αδυναμία της αγοράς των βασικών και εν ανεπαρκεία αγαθών. 

Όπως η διατροφή. Η ενέργεια. Η μετακίνηση. Η ψυχαγωγία. Η επικοινωνία. 

Το αξιοσημείωτο είναι πως η  γενικευμένη οικονομική ανασφάλεια, ο κρατικός και ο εργοδοτικός αυταρχισμός δεν οδηγούν ως όφειλαν στη λαϊκή αντίσταση και την συλλογική απελευθέρωση. Αλλά σε ατομικές λύσεις του τύπου: Αλλαγή τόπου φθηνότερης διαμονής ή εργασίας ανεκτής. Που όμως διέπεται από τους ίδιους κανόνες παντού. Ψηφιακοί πίθηκοι ή παγκοσμιοποιημένοι νομάδες μιας ρευστής κανονικότητας. 

Εντός ή εκτος οικίας δεν έχει καμιά σημασία. 

Έτσι κι αλλιώς εξ αιτίας της ανέχειας, έχει μετασχηματιστεί σε πεδίο καθημερινής έντασης και ανταγωνισμού. Η αφετηρία που κρύβεται πίσω από κάθε έγκλημα. 

Σκοτώνει ο σύζυγος τη σύζυγο. Τα παιδιά τη μάνα ή τον πατέρα κι όλ΄αυτά αντιστρόφως. 

Μ' ακόμη κι αν δεν διεκδικείται δια της μάχαιρας η ιδιοκτησία του ενός επί του άλλου, είναι η σιωπή που σκοτώνει. Μια σιωπή  φορτισμένη με την μνησικακία. Την αίσθηση γενικευμένης αδικίας ενώ το μίσος μετατρέπεται σε αναγκαστική ψυχρή συνύπαρξη. 

Οι ξέφρενες ιδιωτικοποιήσεις στην υγεία και την εκπαίδευση, ο βίαιος «εξευγενισμός» (gentrification), η εμπλοκή της χώρας στους νέους βρόμικους πολέμους,  έχουν αντίκτυπο στο επίπεδο των διαπροσωπικών, οικογενειακών αλλά και ερωτικών σχέσεων.  Ευτυχής καταμεσής της δυστυχίας αδύνατον να σταθείς. Το αυτό και στη μέση της τραμπάλας..

Κανόνας βασικός της σκηνοθεσίας: Το γενικό πλάνο πάντα ακολουθείται από το ειδικό. Το ίδιο και η συλλογική ευθύνη που προηγείται της ατομικής. Καλή τύχη Ελλάδα..