Στον Μιχάλη τον Χαραλαμπίδη αναφέρομαι και σας ζητώ συγνώμη γιατί γράφω με δάκρυα στα μάτια μου.. Έσβησε μόνος στην Γλυφάδα αυτός που έγραψε την διακήρυξη της τρίτης του Σεμπτέμβρη. Αυτός που δεν δέχθηκε ποτέ οφίτσια. Αυτός που όταν ανέβαινε στο βήμα των συνεδρίων του ΠΑΣΟΚ επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή. Αυτός ο Ιταλός που μετείχε στο ΠΑΚ δίνοντας πνοή στον αντιδικτατορικό αγώνα Ο οραματιστής που είχε προβλέψει την καταστροφή (δικαιώθηκε μέχρι κεραίας αλλά στην οικονομία αυτό καλείται αρνητικό κέρδος και μοιάζει με ακάλυπτη επιταγή) και αρνιόταν πεισματικά να περιχαρακωθεί στα πολιτικά γκέτο. Αυτός που μου έκανε την τιμή να με εντάξει ψηλά στο ευρωψηφοδέλτιό του και που παρά μιαν ανάσα δεν εξέλεξε δέκα ευρωβουλευτές. Αυτός που μαζί με τον Πάμπλο όταν τους ζητήθηκε από τους καθεστωτικοούς απόπατους να καταδικάσουν την 17η Νοέμβρη απάντησε στωϊκά: Καταδικάστε πρώτα εμπράκτως εσείς τους χιλιάδες θανάτους από τα ναρκωτικά, τους ξεψυχισμένους επί των εθνικών οδών λαιμητόμων και τα εγκλήματα που καλείτε εργατικά ατυχήματα και θα έχετε ενυπόγραφη την καταδίκη μου. Σταματώ εδώ επειδή γι αυτόν υπήρξα φίλος κι αυτός για μένα το είδωλο του θαυμασμού μου. Σας υπόσχομαι πως θα επανέλθω αλλά τώρα και εν θερμώ και με μάτια υγρά δεν διακρίνω τα γράμματα στα πλήκτρα. Γιατί πεθαίνοντας πήρε μαζί του και την πολιτική ηθική..
.......................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου